The UB has gone crazy
Het is een dolle boel hier op mijn laatste werkdag in de UB. Het begon vanochtend bij mijn pauze al met het bericht dat er een zekere zaalwacht op mijn zaal verhalen zit te lezen op " www.sexverhalen.nl". Met drie man sterk werd er grondig onderzoek gepleegd op de computer van de zaal Sociale Wetenschappen, maar er is tot op heden nog niet ontdekt wie deze persoon is. Ik hou jullie op de hoogte.
Daarna kreeg ik een jongen aan de balie die had afgesproken met een vriend om te gaan koffiedrinken, maar via een sms te horen kreeg dat diegene opgesloten zat in een studiekabinet. Ik had het idee in het ootje te worden genomen en zei daarom lachend dat het waarschijnlijk een grap was. Vervolgens wees ik hem naar de studiekabinetten. Ettele minuten later kwam hij weer terug: " Nee hoor, de deur zit echt op slot en mijn vriend kan er niet uit!". Verbaasd gaf ik hem daarom de sleutel. De uitleg kwam vlot daarop. De "gevangene" zat in het hokje toen hij ruzie kreeg met een meisje die daar ook wilde gaan zitten. Vervolgens heeft ze de deur op slot gedaan! Hij was (so to speak) " not amused". Ik wilde toen al een bericht op mijn weblog plaatsen over deze gebeurtenissen toen het volgende "event" zich voor deed. Ter ere van mijn vertrek uit de UB had ik tompoezen meegenomen. Deze lagen al enkele uren in de koelkast en trokken de aandacht van de personen bij de portiersbalie (Nhung, Ellen en Bennie). Aangezien ze maar al te graag deze versnaperingen tot zich wilden nemen, besloten ze mij te bellen op de zaal. Ik was helaas net naar boven gelopen en hoorde de telefoon niet overgaan. Het gevolg: Corine (collega-zaalwacht) belde naar beneden om te zeggen dat ze moesten kappen met bellen, want de mensen op de zaal stoorden zich er enorm aan. Dit alles was volledig aan mij voorbijgegaan en bij terugkomst op de zaal had ik een voice-mail op mijn mobiele telefoon. Het was Ellen: "Hallo Eva, wij zitten nu al tijden te wachten op de tompoezen die hier in de koelkast liggen. We hebben je daarom geprobeerd te bellen, maar...". Ineens: "DING-DONG-DING-DONG". Uit de omroepinstallatie galmde de volgende tekst van Ellen: "Even een persoonlijke mededeling. Wil Eva Annema zich NU melden bij de receptie!". Ik had het kunnen weten. Ellen staat er bekend om in werkelijk alle talen aan het einde van de dag om te roepen dat we gaan sluiten, maar ik had nooit verwacht dat ik nog eens persoonlijk zou worden opgeroepen. Bij de portiersbalie aangekomen bleken ineens alle zaalwachten Eva Annema te heten, want van alle zalen was men naar beneden gekomen om de tompoes te eten. Erg lekker en erg gezellig. Zo, ben benieuwd wat ik nog meer ga beleven in de laatste vijftig minuten van mijn carriere bij de UB!
Daarna kreeg ik een jongen aan de balie die had afgesproken met een vriend om te gaan koffiedrinken, maar via een sms te horen kreeg dat diegene opgesloten zat in een studiekabinet. Ik had het idee in het ootje te worden genomen en zei daarom lachend dat het waarschijnlijk een grap was. Vervolgens wees ik hem naar de studiekabinetten. Ettele minuten later kwam hij weer terug: " Nee hoor, de deur zit echt op slot en mijn vriend kan er niet uit!". Verbaasd gaf ik hem daarom de sleutel. De uitleg kwam vlot daarop. De "gevangene" zat in het hokje toen hij ruzie kreeg met een meisje die daar ook wilde gaan zitten. Vervolgens heeft ze de deur op slot gedaan! Hij was (so to speak) " not amused". Ik wilde toen al een bericht op mijn weblog plaatsen over deze gebeurtenissen toen het volgende "event" zich voor deed. Ter ere van mijn vertrek uit de UB had ik tompoezen meegenomen. Deze lagen al enkele uren in de koelkast en trokken de aandacht van de personen bij de portiersbalie (Nhung, Ellen en Bennie). Aangezien ze maar al te graag deze versnaperingen tot zich wilden nemen, besloten ze mij te bellen op de zaal. Ik was helaas net naar boven gelopen en hoorde de telefoon niet overgaan. Het gevolg: Corine (collega-zaalwacht) belde naar beneden om te zeggen dat ze moesten kappen met bellen, want de mensen op de zaal stoorden zich er enorm aan. Dit alles was volledig aan mij voorbijgegaan en bij terugkomst op de zaal had ik een voice-mail op mijn mobiele telefoon. Het was Ellen: "Hallo Eva, wij zitten nu al tijden te wachten op de tompoezen die hier in de koelkast liggen. We hebben je daarom geprobeerd te bellen, maar...". Ineens: "DING-DONG-DING-DONG". Uit de omroepinstallatie galmde de volgende tekst van Ellen: "Even een persoonlijke mededeling. Wil Eva Annema zich NU melden bij de receptie!". Ik had het kunnen weten. Ellen staat er bekend om in werkelijk alle talen aan het einde van de dag om te roepen dat we gaan sluiten, maar ik had nooit verwacht dat ik nog eens persoonlijk zou worden opgeroepen. Bij de portiersbalie aangekomen bleken ineens alle zaalwachten Eva Annema te heten, want van alle zalen was men naar beneden gekomen om de tompoes te eten. Erg lekker en erg gezellig. Zo, ben benieuwd wat ik nog meer ga beleven in de laatste vijftig minuten van mijn carriere bij de UB!
0 Comments:
Post a Comment
<< Home