Eva in Washington D.C.
Op 30 juni ben ik naar Washington D.C. vertrokken om daar stage te gaan lopen bij advocatenkantoor Fish & Richardson P.C. Het kantoor specialiseert zich in intellectuele eigendom. Ik ga daar 4 dagen per week werken. Daarnaast zal ik onderzoek moeten doen! Er zijn bovendien plannen om met vriendinnen Jena en Allison een roadtrip te maken naar New York! Op deze weblog kunnen jullie lezen over al mijn avonturen!
About Me
- Name: Eva
- Location: Willemstad, Curaçao
Leuk dat je hier een kijkje komt nemen! Ik ben Eva, 37 jaar en ik woon sinds 2020 met mijn man Bart en onze kinderen Benthe (8 jaar), Gijs (6 jaar) en Meike (2 jaar) op Curacao. Via deze blog wil ik je op de hoogte houden van het reilen en zeilen op dit mooie eiland.
Friday, October 13, 2006
Al twee weken ben ik weer thuis. De tijd is voorbij gevlogen. Inmiddels leg ik de laatste hand aan mijn stageverslag, heb ik weer colleges gevolgd, een vriendin dag gezegd die naar Suriname gaat, feestjes bezocht en vergaderingen gevoerd. Ik kan het me nauwelijks voorstellen dat ik 14 dagen geleden nog met Caroline in de Giant rond liep op zoek naar een lekker stukje zalm. Eén ding staat als een paal boven water: ik heb een geweldige tijd gehad. Toegegeven, ik heb flink zitten schelden op de Amerikaanse samenleving, maar dat neemt niet weg dat het een prachtig land is waar ik nog wel vaker zou willen terugkeren. Ik heb er een leuke vriendin bijgekregen (bij wie ik overigens vanavond ga eten!), heb veel over mezelf ontdekt en ben bovenal trots dat ik mijn stage succesvol heb afgerond. Van de vele stageverslagen die ik heb gelezen weet ik dat een tijd in het buitenland ook heel anders kan verlopen; eenzaamheid kan genadeloos toeslaan en kantoren kunnen erg tegenvallen. Met dit berichtje komt een einde aan een spannende en leuke periode in mijn leven. Ik wil iedereen ontzettend bedanken voor de lieve berichten, kaartjes en telefoontjes die ik heb gekregen! Het werd erg gewaardeerd. Ik heb zelf erg genoten van het schrijven op deze weblog, dus misschien ga ik daar verder mee in de toekomst. Jullie zijn de eersten die het horen!
Tuesday, October 03, 2006
Thursday, September 28, 2006
De laatste dag
Dit zag ik vanochtend toen ik op m'n werk kwam. Jay was zo aardig geweest om in koeienletters het volgende neer te zetten: "We will miss you". Overigens wordt het nog een leuk feestje; ik heb cheesecake meegenomen en volgens mij gaan we aan het bier. De hele koelkast is namelijk tot aan de nok gevuld met Amstel! Ahum, ik moet niet vergeten dat mijn project vandaag ook nog af moet!
Tuesday, September 26, 2006
Vervelende collega's
Mijn eerste baantje ooit was bij C&A Nederland. Ik begon als 15-jarig meisje op de damesafdeling van de vestiging Leeuwarden in een te groot rood polyester jasje, een blauw rokje en schoenen die me blaren gaven. Daar kreeg ik voor het eerst te maken met het concept "collega's". Eén van de medeverkoopsters vond het leuk om alles wat ik deed af te kraken en ik leerde daarmee de harde wereld kennen: je kan het niet iedereen naar de zin maken. Mijn moeder gaf mij toen een tegelwijsheid mee die ik nooit meer ben vergeten: ieder beroep die je in de toekomst zal uitoefenen, zal gepaard gaan met mensen die je niet mag. Het grappige is, dat is nog waar ook. Zelfs hier in Washington loop ik mensen tegen het lijf die bij mij het bloed onder de nagels vandaan halen. Caroline heeft hetzelfde probleem. Bij mij betreft het een strenge, donkere receptioniste met een knot zo strak achterover getrokken dat het haar haaksneus nog meer accentueert. De receptie passeer ik alleen als het hoogstnoodzakelijk is. Ze vindt het namelijk noodzakelijk mij iedere keer op een blaffende toon toe te spreken. Daar hou ik niet van. Bovendien houdt ze er van om mij tegenover andere mensen volledig voor lul te zetten. Caroline heeft last van een gefrustreerde 24-jarige pokdalige en geschilferde jongeman wiens enige prestatie is dat hij dit jaar begonnen is met rechten, maar zich wel verheven voelt boven de rest. Hij vindt het daarom nodig om Caroline op te zadelen met nutteloze klussen die altijd op het laatste moment worden aangeleverd. Hij nodigt iedereen uit voor de lunch, behalve Caroline en kan het niet nalaten om gemeen te grinniken als C iets niet kan vinden. Ik heb inmiddels aangeboden om een stinkbom in zijn kantoor te leggen. Mijn "side-kick" kiest echter voor de Amerikaanse manier: doen alsof het verschrikkelijk leuk is om met hem samen te werken. En dus gaat C op haar laatste werkdag bij hem langs om te zeggen dat ze het een eer vond om met hem samen te werken (of ergens in die trant). En dat is natuurlijk beter dan je laten kennen door op de pesterijen te reageren. Helaas bezit ik die eigenschap nog niet helemaal alhoewel de spreuk van mijn moeder in mijn achterhoofd blijft galmen. De enige manier waarop ik de receptioniste wil bedanken is door een bananenschil op de marmeren vloer te leggen en hopen dat ze er over uitglijdt. Of is dat gemeen?
Monday, September 25, 2006
Inburgering
Het is gek hoe je zo vertrouwd kan raken met een omgeving waar je toch maar relatief kort woont. Caroline en ik zijn inmiddels helemaal ingeburgerd in Bethesda. We lopen iedere ochtend naar ons werk en passeren daarbij tientallen bouwvakkers die iedere ochtend het hoofd omdraaien als we langs komen. De man bij de drankwinkel vraagt ons telkens weer naar ons identiteitsbewijs, want "you look younger and more beautiful everytime you walk in" en geeft ons korting zelfs buiten de uren om waarop hij de korting mag toepassen. We zijn inmiddels over de tong gegaan bij de oude vrouwtjes in het flatgebouw. Eén van hen is een kettingroker die iedere dag buiten op het bankje haar sigaretje zit te paffen en heeft ooit eens aan Caroline gevraagd waarom we eigenlijk iedere dag het gebouw in liepen? We worden nu vrijwel iedere dag hartelijk begroet. Amerikanen vragen aan ons op straat waar we ze leuk uit eten kunnen? De mensen bij de Safeway kunnen ons inmiddels uittekenen, aangezien we altijd met z'n tweetjes boodschappen doen. En over inburgering gesproken: Sheila komt iedere dag haar verhaal doen. Ik ben onderdeel van het meubilair geworden. En dan is het toch wel jammer dat ik aanstaande donderdag weg moet!
Friday, September 22, 2006
Nekschot voor de Immigratiedienst
Dit.is.niet.te.geloven! Vol goede moed begon ik vandaag met het invullen van mijn formulieren. Opeens zag ik een passage staan waar ik de kriebels van kreeg: "If you are filing for an extension/change, you must file your application with the original Form I-94". Tsja, dat kan in mijn geval dus niet, want dan kan ik het land helemaal niet meer verlaten. Immers, ik krijg mijn biljet nooit voor mijn vertrek terug. Ik dus bellen met Immigration services. De vrouw aan de andere kant van de lijn was me bijna aan het uitlachen. "Mevrouw, u kunt helemaal geen extension of stay aanvragen, want dat kan alleen voor twee a drie maanden". "Nou", antwoordde ik, "maar dat wil ik helemaal niet. Ik wil drie extra dagen". Het was even stil aan de andere kant van de lijn. "In dat geval moet u een afspraak maken met een Immigration Official. Verzoeken om extension of stay worden namelijk binnen 90 dagen verwerkt. Kijk, ziet u, wij krijgen nooit gevallen waarbij mensen drie dagen langer willen blijven". Nee, dacht ik, wat wil je ook met deze idiote regelingen omtrent immigratie. Ik zou eigenlijk al deze moeite niet meer moeten doen. Het leuke is dat alle afspraken in Washington DC momenteel vol zijn en dat ik dus naar Baltimore moet afreizen. Wel (*&(^*%%!
Update: Samen met Caroline ben ik dezelfde dag nog naar Immigration Services in Virginia afgereisd (dan maar geen afspraak) en daar bleek er niks aan de hand te zijn. Kan je nagaan wat een bezoek in persoon kan doen nadat ik door vier mensen verkeerd ben voorgelicht! De vrouw zei dat ik gewoon weg kon gaan zolang ik het land maar uit ging en dat dat hoogstwaarschijnlijk geen problemen in de toekomst zou geven....Wat een anti-climax. Ik heb 's avonds een enorme fles rode wijn gehaald. Ik kan met een gerust hart naar huis.
Update: Samen met Caroline ben ik dezelfde dag nog naar Immigration Services in Virginia afgereisd (dan maar geen afspraak) en daar bleek er niks aan de hand te zijn. Kan je nagaan wat een bezoek in persoon kan doen nadat ik door vier mensen verkeerd ben voorgelicht! De vrouw zei dat ik gewoon weg kon gaan zolang ik het land maar uit ging en dat dat hoogstwaarschijnlijk geen problemen in de toekomst zou geven....Wat een anti-climax. Ik heb 's avonds een enorme fles rode wijn gehaald. Ik kan met een gerust hart naar huis.
Thursday, September 21, 2006
Ed for President!
Driewerf hoera voor mijn baas Ed! Vanmiddag kwam de hoofdsecretaresse langs met een cheque van 200 dollar waarmee ik mijn "extension of stay" kan gaan aanvragen. Mijn baas is namelijk partner van het kantoor en heeft aan alle andere partners gevraagd of het door de bocht kan dat het kantoor dit voor mij betaald. En dat is dus het geval! Ik ga nu zoveel mogelijk papieren opsturen naar de "Department of Homeland Security: U.S. Citizenship and Immigration Services", zodat ze mijn aanvraag niet kunnen afwijzen op het feit dat ik te weinig bewijs heb aangeleverd dat ik hier echt drie dagen langer moet blijven! Om jullie even te laten genieten: Form I-539: geef in 500 woorden aan waarom je langer in de VS wil blijven? "Ehhh nou, jullie hebben het verkloot en nu moet ik 200 Amerikaanse dollars betalen zodat JULLIE dat kunnen wijzigen". Geef ook aan hoe je deze drie dagen gaat bekostigen (specifeer per persoon hoeveel en wanneer het wordt gestort): "Nou, van Piet krijg ik 10 euro, van Jan 15 cent..." (inkopper, ik weet dat de grap erg flauw is).
Eens even kijken hoe moeilijk de ambtenaren van de Amerikaanse overheid deze keer gaan doen... Overigens gaf Sheila mij zonet nog de volgende wijsheid mee: "In America, it's not what you know, but who you know". Dat je het maar even weet.
Eens even kijken hoe moeilijk de ambtenaren van de Amerikaanse overheid deze keer gaan doen... Overigens gaf Sheila mij zonet nog de volgende wijsheid mee: "In America, it's not what you know, but who you know". Dat je het maar even weet.
Tuesday, September 19, 2006
The source of all evil
Vanochtend gespot op de achterkant van een auto:
"Frodo has failed. Bush has the ring". Whahahaha!
"Frodo has failed. Bush has the ring". Whahahaha!
Monday, September 18, 2006
En dan nog even dit!
Sorry, sorry, ik weet dat ik nu commentaar ga krijgen dat ik teveel schrijf, maar af en toe komen er zoveel gedachten op een dag in me op dat ik ze in verschillende berichten zet.
Ik vergat namelijk te vertellen dat Sheila afgelopen week zo lief was! Bart wilde haar bedanken voor de slaapzak en het kussen en dus liepen we samen langs haar bureau. Hij vertelde dat dat hij op zondag alweer naar huis ging, waarop Sheila zei dat ze goed op mij zou passen. "Eva is the sunshine on this floor amidst all these old men!". Ik begon uiteraard gigantisch te blozen! Wat een schatje is het ook!
Overigens, ik moet hier iets rechtzetten! Ik krijg van vele kanten het idee dat mensen denken dat ik niets liever wil dan naar huis gaan! Nu is er een verschil tussen iets "missen" en daarmee ook gelijk naar huis willen. Waarschijnlijk komt het over alsof ik mijn koffers al heb ingepakt, maar af en toe kan ik niet alle leuke dingen omschrijven op deze weblog. Zo is moeilijk het gevoel te omschrijven als ik samen met Caroline op de bank hang om "Casablanca" te kijken en daarbij om de haverklap commentaar te geven in de trant van" Zo, wat een enorme anti-climax" en "Ik dacht dat Humphrey Bogart een knappe man was" en "Wat een irritante rotmuziek draaien ze in de film". Of de heerlijke fietstocht naar Georgetown met Bart, waarbij we onderweg oog in oog kwamen te staan met een kudde herten die gras aan het eten waren. Of de enorme spanning die je kan voelen bij een honkbalwedstrijd als er nog een kans is om te winnen en de speaker om de vijf seconden het publiek aanspoort te schreeuwen: "Chaaaaaaaaaarge!". Of het heerlijke gevoel van ontspanning als ik met een boek op de bank ga zitten. Of de giechel die in me opkomt als ik door de gangen van het kantoor loop om zoek naar een blikje drinken en onderweg allemaal collega's tegenkom die precies hetzelfde gaan doen! Of het enorme genoegen als Caroline en ik het voor elkaar krijgen om heel goedkoop een lekkere maaltijd op tafel te zetten! Kortom, ik zit hier niet weg te kwijnen! Ben hooguit een beetje teneergeslagen, omdat ik Bart gisteren weer op het vliegtuig heb gezet en omdat ik in mijn hart altijd een huismus blijf. Dus bij deze beloof ik om alleen nog maar positieve verhalen op mijn weblog te zetten! Hopende hierbij iedereen tevreden en gerustgesteld te hebben, verblijf ik!
Ik vergat namelijk te vertellen dat Sheila afgelopen week zo lief was! Bart wilde haar bedanken voor de slaapzak en het kussen en dus liepen we samen langs haar bureau. Hij vertelde dat dat hij op zondag alweer naar huis ging, waarop Sheila zei dat ze goed op mij zou passen. "Eva is the sunshine on this floor amidst all these old men!". Ik begon uiteraard gigantisch te blozen! Wat een schatje is het ook!
Overigens, ik moet hier iets rechtzetten! Ik krijg van vele kanten het idee dat mensen denken dat ik niets liever wil dan naar huis gaan! Nu is er een verschil tussen iets "missen" en daarmee ook gelijk naar huis willen. Waarschijnlijk komt het over alsof ik mijn koffers al heb ingepakt, maar af en toe kan ik niet alle leuke dingen omschrijven op deze weblog. Zo is moeilijk het gevoel te omschrijven als ik samen met Caroline op de bank hang om "Casablanca" te kijken en daarbij om de haverklap commentaar te geven in de trant van" Zo, wat een enorme anti-climax" en "Ik dacht dat Humphrey Bogart een knappe man was" en "Wat een irritante rotmuziek draaien ze in de film". Of de heerlijke fietstocht naar Georgetown met Bart, waarbij we onderweg oog in oog kwamen te staan met een kudde herten die gras aan het eten waren. Of de enorme spanning die je kan voelen bij een honkbalwedstrijd als er nog een kans is om te winnen en de speaker om de vijf seconden het publiek aanspoort te schreeuwen: "Chaaaaaaaaaarge!". Of het heerlijke gevoel van ontspanning als ik met een boek op de bank ga zitten. Of de giechel die in me opkomt als ik door de gangen van het kantoor loop om zoek naar een blikje drinken en onderweg allemaal collega's tegenkom die precies hetzelfde gaan doen! Of het enorme genoegen als Caroline en ik het voor elkaar krijgen om heel goedkoop een lekkere maaltijd op tafel te zetten! Kortom, ik zit hier niet weg te kwijnen! Ben hooguit een beetje teneergeslagen, omdat ik Bart gisteren weer op het vliegtuig heb gezet en omdat ik in mijn hart altijd een huismus blijf. Dus bij deze beloof ik om alleen nog maar positieve verhalen op mijn weblog te zetten! Hopende hierbij iedereen tevreden en gerustgesteld te hebben, verblijf ik!
Foto's
Tsja, al uren probeer ik foto's up te loaden, maar het lukt niet erg. Daarom zullen jullie momenteel genoegen moeten nemen met deze foto's. Hierboven het uitzicht vanaf ons balkon in Chevy Chase.
En hier een heel leuk plaatje van Bart en ik bij het honkbal. Mijn dank aan Caroline voor het maken van deze foto!
Overigens krijg ik net een mailtje van de hoofdsecretaresse dat ik morgen een spijkerbroek aan mag naar het werk. Dan moet ik wel 5 dollar doneren aan het Amerikaanse Rode Kruis. Lijkt me wel een keer leuk!
En hier een heel leuk plaatje van Bart en ik bij het honkbal. Mijn dank aan Caroline voor het maken van deze foto!
Overigens krijg ik net een mailtje van de hoofdsecretaresse dat ik morgen een spijkerbroek aan mag naar het werk. Dan moet ik wel 5 dollar doneren aan het Amerikaanse Rode Kruis. Lijkt me wel een keer leuk!
Van alles en nog wat
Gisteren heb ik Bart naar het vliegveld gebracht. "Time flies when you're having fun". Dat gaat in dit geval zeker op. Het waren tien ontzettend gezellige dagen. We hebben veel gedaan. Ik heb Bart rondgeleid op mijn kantoor, we hebben gewinkeld, heerlijk thuis gekookt, samen met Caroline genoten van rode wijn en toastjes met brie (de franse kaas kostte welgeteld 6,58 dollar, maar dat mocht de pret niet drukken), gefietst door de bossen van Maryland, een bezoek gebracht aan het prachtige plaatsje Alexandria en de Washington Nationals aangemoedigd (een zeer slechte wedstrijd waar het overigens nog erg spannend werd in de laatste inning: het stond 5-2; de Nationals hadden drie man op honk en konden dus nog winnen. Helaas hebben ze verloren. Het zal niet aan ons hebben gelegen, want we waren alledrie schor aan het einde van de wedstrijd). Enige minpuntje was het weer. Waar we twee maanden lang extreme hitte hebben gehad, regende het onafgebroken tijdens het bezoek van Bart. De zon kwam pas weer door op de vertrekdag van Bart, dus dat vond ik erg sneu voor hem. Ik kijk echter met veel plezier erop terug en vond het erg jammer dat Bart gisteren weer weg ging (en nee Friso, ik heb niet gehuild!).
Nu zit ik weer op mijn kantoor. Nog twee weken en dan zit mijn stage er alweer op. Het vervult me met gemengde gevoelens. Ik wil nog zo veel dingen doen in de omgeving, maar heb daar de tijd niet meer voor. Dat vind ik echt heel jammer. Aan de andere kant verlang ik erg naar bepaalde dingen thuis. Ik heb erg zin in een bak sterke koffie (pap, graag een espresso als ik weer thuis ben!), want Amerikanen zijn echt verschrikkelijk in het brouwen van koffie. Sneetjes bruinbrood met kaas en tomaat lopen 's nachts in mijn dromen rond, want hier is het brood chemisch en de kaas te duur. Ik ben echter voornemens het volste uit mijn laatste twee weken te halen, dus moeten Caroline en ik nog maar eens rond de tafel om te zien wat we nog gaan doen. Daarom voor nu: tot de volgende blog! Hopelijk gaat het met iedereen thuis ook voorspoedig!
Nu zit ik weer op mijn kantoor. Nog twee weken en dan zit mijn stage er alweer op. Het vervult me met gemengde gevoelens. Ik wil nog zo veel dingen doen in de omgeving, maar heb daar de tijd niet meer voor. Dat vind ik echt heel jammer. Aan de andere kant verlang ik erg naar bepaalde dingen thuis. Ik heb erg zin in een bak sterke koffie (pap, graag een espresso als ik weer thuis ben!), want Amerikanen zijn echt verschrikkelijk in het brouwen van koffie. Sneetjes bruinbrood met kaas en tomaat lopen 's nachts in mijn dromen rond, want hier is het brood chemisch en de kaas te duur. Ik ben echter voornemens het volste uit mijn laatste twee weken te halen, dus moeten Caroline en ik nog maar eens rond de tafel om te zien wat we nog gaan doen. Daarom voor nu: tot de volgende blog! Hopelijk gaat het met iedereen thuis ook voorspoedig!
Wednesday, September 13, 2006
Update visum
Goed. Vandaag schraapte ik mijn moed bijeen om een telefoontje te plegen met de US Customs and Border Protection. Hoewel Frederick zonder problemen het land is uitgekomen, terwijl hij ook te lang in Amerika was gebleven, besloot ik toch maar even te bellen. Het begin van het telefoongesprek was eigenlijk wel hilarisch. Ik werd in de wacht gezet om vervolgens vijf minuten te moeten horen: "U heeft nul wachtenden voor u". Daarna kreeg ik een enorm botte tante aan de lijn die niet eens naar mijn verhaal wilde luisteren. Ik had nog maar nauwelijks gezegd dat ik twee dagen langer dan mijn visum moest blijven en toen kreeg ik al te horen dat dat niet kon. Nee, dat weet ik ook wel. Waarom denk je dat ik bel? Vervolgens zei ze dat ik een extension of stay moest aanvragen en hing weer op. Daar word ik dus agressief van. Inmiddels heb ik mijn baas gebeld of hij me kan helpen, want ik ga in geen honderd jaar 200 dollar betalen voor die extra twee dagen. Inmiddels heb ik besloten dat ik gewoon op 2 oktober naar huis ga als dit niet wordt opgelost en riskeer ik maar de nietigheid van mijn visum. Sheila zei het zelf vanochtend ook al: "Het zijn allemaal gemene mensen. Zij gaan om vijf uur naar huis en geven helemaal niks om je persoon, ook al probeer je zo hard om je aan de regels te houden. Als dit land wat aardiger zou zijn voor de mensen die er een bijdrage aan leveren, dan zou het misschien een leuk land zijn om te wonen". Om vervolgens te zeggen: "Je wilt zeker heel graag naar huis?".
Sorry mensen voor een erg negatief berichtje! Ik heb het hier geweldig. Voel me gezegend dat ik Caroline ben tegengekomen, vereerd dat ik op zo'n mooi kantoor mag werken, verheugd over alle leuke dingen die ik hier heb gedaan, blij dat Bart hier nu is, maar heb ook nog nooit zo naar huis verlangd. En dat komt toch voornamelijk door mentaliteit van de mensen hier: ongeïnteresseerd en kil. En daar voel ik me als gezelligheidsdier toch wel een beetje door afgestoten.
Sorry mensen voor een erg negatief berichtje! Ik heb het hier geweldig. Voel me gezegend dat ik Caroline ben tegengekomen, vereerd dat ik op zo'n mooi kantoor mag werken, verheugd over alle leuke dingen die ik hier heb gedaan, blij dat Bart hier nu is, maar heb ook nog nooit zo naar huis verlangd. En dat komt toch voornamelijk door mentaliteit van de mensen hier: ongeïnteresseerd en kil. En daar voel ik me als gezelligheidsdier toch wel een beetje door afgestoten.
Tuesday, September 12, 2006
New York vijf jaar na de aanslagen
Op 11 september 2001 stortte een vliegtuig zich om 08:46 uur met enorme kracht in één van de Twin Towers. Het begin van enorm veel gebeurtenissen. Ik had toen niet kunnen vermoeden dat ik vijf jaar later op diezelfde plek zou staan.
Bart en ik waren op zaterdag op de bus gestapt naar New York, want als je zo dicht bij de grote stad zit, dan moet je elke kans grijpen om erheen te gaan! Op zondag hadden we al even Ground Zero bekeken waar al flink wat mensen stonden te demonstreren, maar waar je ook prachtige foto's kon bekijken van de ramp. Op een hoekje stonden drie mensen de levensverhalen van alle slachtoffers van de ramp voor te lezen. Aan de zijkant van de bouwput was een herdenkingsmars bezig voor de eerste "officiële" dode: priester Michael Judge. Ongeveer twintig brandweer- en politiemannen stonden bij brandweerkazerne "Ladder 10" bijbelteksten en verhalen voor te lezen, omringd door honderden mensen. Overal waar je kwam wilden brandweermannen hun verhaal kwijt van die verschrikkelijke dag (346 van hen zijn omgekomen bij de berging). President Bush legde 's avonds kransen neer op de plek van de twee torens.
De volgende ochtend vroeg zijn we weer naar de plek des onheils gegaan. In de metro kwamen al mensen tegen die zichzelf van top tot teen gedecoreerd hadden met de Amerikaanse vlag. De voorpagina van de Daily News was helemaal zwart met een witte tekst: 8:46 en 9:03 uur. De inslag van de twee vliegtuigen. Eenmaal op Ground Zero aangekomen werden we onder de voet gelopen door cameraploegen, brandweermannen, huilende mensen, heel veel politiemensen met automatische geweren en protestgroepen. Dit leidde tot veel emoties. Een vrouw met een zwart t-shirt met de tekst "9/11: Ask questions, demand answers" stond ruzie te maken met een geëmotioneerde brandweerman. Zij vond dat deze aanslag door Bush was opgezet, hij verklaarde haar voor gek en beet haar toe: "Get the fuck out of this place! You fuckin' people don't deserve to be here. I was here, you fuckin' woman!". Uiteraard had iedere zelfrespecterende televisiezender zijn camera's op dit spektakel gericht.
Verderop stonden toeristen foto's te maken van familieleden die betraand door de hekken naar de bouwput stonden te staren. Het gaf mij een gevoel van schaamte. Zelfs Bart en ik zijn door een fotograaf met een enorme telelens op de foto gezet, omdat we tegen elkaar aangeleund naar een zangkoor stonden te luisteren. Bart vond het hilarisch: "Straks komen we morgen op Netwerk voorbij met als onderschrift: "Familieleden rouwen om de overledenen". Om 9:59 uur sprongen honderden branweermannen in de houding om hun laatste eer te bewijzen aan hun omgekomen kameraden. Erg indrukwekkend. Toch weet ik niet wat ik hier allemaal van moet denken. Protesteren tegen de Bush-regering vind ik prima, maar moet je je zo provocerend opstellen op een dag van rouw? Zet je politieke overtuigingen opzij en denk aan al die mensen die zijn omgekomen. Aan de andere kant , zo krijg je wel de aandacht. En al die mensen die "erbij" waren op 11 september. Moet je iedere vorm van kritiek wegwuiven, omdat je anders niet achter je land staat? Omdat je daarmee geen respect hebt voor de slachtoffers? Er zijn inmiddels al duizenden mensen gestorven in Irak en Afghanistan. Al die mensen zijn het ook waardig om voorgelezen te worden op een dag als deze. Aan de andere kant, ik wil het verdriet en de herinnering van al die mensen aan 11 september ook niet lacherig wegstoppen.
Kortom, het was een indrukwekkende dag. Ik ben er na maandag ook van overtuigd dat de problemen voorlopig nog niet opgelost zijn. Dat was wel duidelijk toen de mensen op bovenstaande foto hun ruzie begonnen met de aanslagen van 11 september en eindigden met het verhaal dat iedereen ook altijd tegen Israël is. Wat zitten mensen toch ingewikkeld in elkaar.
Bart en ik waren op zaterdag op de bus gestapt naar New York, want als je zo dicht bij de grote stad zit, dan moet je elke kans grijpen om erheen te gaan! Op zondag hadden we al even Ground Zero bekeken waar al flink wat mensen stonden te demonstreren, maar waar je ook prachtige foto's kon bekijken van de ramp. Op een hoekje stonden drie mensen de levensverhalen van alle slachtoffers van de ramp voor te lezen. Aan de zijkant van de bouwput was een herdenkingsmars bezig voor de eerste "officiële" dode: priester Michael Judge. Ongeveer twintig brandweer- en politiemannen stonden bij brandweerkazerne "Ladder 10" bijbelteksten en verhalen voor te lezen, omringd door honderden mensen. Overal waar je kwam wilden brandweermannen hun verhaal kwijt van die verschrikkelijke dag (346 van hen zijn omgekomen bij de berging). President Bush legde 's avonds kransen neer op de plek van de twee torens.
De volgende ochtend vroeg zijn we weer naar de plek des onheils gegaan. In de metro kwamen al mensen tegen die zichzelf van top tot teen gedecoreerd hadden met de Amerikaanse vlag. De voorpagina van de Daily News was helemaal zwart met een witte tekst: 8:46 en 9:03 uur. De inslag van de twee vliegtuigen. Eenmaal op Ground Zero aangekomen werden we onder de voet gelopen door cameraploegen, brandweermannen, huilende mensen, heel veel politiemensen met automatische geweren en protestgroepen. Dit leidde tot veel emoties. Een vrouw met een zwart t-shirt met de tekst "9/11: Ask questions, demand answers" stond ruzie te maken met een geëmotioneerde brandweerman. Zij vond dat deze aanslag door Bush was opgezet, hij verklaarde haar voor gek en beet haar toe: "Get the fuck out of this place! You fuckin' people don't deserve to be here. I was here, you fuckin' woman!". Uiteraard had iedere zelfrespecterende televisiezender zijn camera's op dit spektakel gericht.
Verderop stonden toeristen foto's te maken van familieleden die betraand door de hekken naar de bouwput stonden te staren. Het gaf mij een gevoel van schaamte. Zelfs Bart en ik zijn door een fotograaf met een enorme telelens op de foto gezet, omdat we tegen elkaar aangeleund naar een zangkoor stonden te luisteren. Bart vond het hilarisch: "Straks komen we morgen op Netwerk voorbij met als onderschrift: "Familieleden rouwen om de overledenen". Om 9:59 uur sprongen honderden branweermannen in de houding om hun laatste eer te bewijzen aan hun omgekomen kameraden. Erg indrukwekkend. Toch weet ik niet wat ik hier allemaal van moet denken. Protesteren tegen de Bush-regering vind ik prima, maar moet je je zo provocerend opstellen op een dag van rouw? Zet je politieke overtuigingen opzij en denk aan al die mensen die zijn omgekomen. Aan de andere kant , zo krijg je wel de aandacht. En al die mensen die "erbij" waren op 11 september. Moet je iedere vorm van kritiek wegwuiven, omdat je anders niet achter je land staat? Omdat je daarmee geen respect hebt voor de slachtoffers? Er zijn inmiddels al duizenden mensen gestorven in Irak en Afghanistan. Al die mensen zijn het ook waardig om voorgelezen te worden op een dag als deze. Aan de andere kant, ik wil het verdriet en de herinnering van al die mensen aan 11 september ook niet lacherig wegstoppen.
Kortom, het was een indrukwekkende dag. Ik ben er na maandag ook van overtuigd dat de problemen voorlopig nog niet opgelost zijn. Dat was wel duidelijk toen de mensen op bovenstaande foto hun ruzie begonnen met de aanslagen van 11 september en eindigden met het verhaal dat iedereen ook altijd tegen Israël is. Wat zitten mensen toch ingewikkeld in elkaar.
Thursday, September 07, 2006
Foto's van werk
Haha. In een onbewaakt ogenblik heb ik foto's zitten maken op mijn werk. Hierboven één van de vele vergaderruimtes waar je uitzicht hebt over de gehele stad aangezien het kantoor op de tiende, elfde en twaalfde verdieping van het gebouw zit.
De overheerlijke lunch die iedere donderdag wordt klaargezet (met heel veel chips).
Foto genomen door Caroline met op de voorgrond mijn bordje en daarachter mijn gloednieuwe platte beeldscherm!
Uitzicht vanuit de vergaderzaal met achter de bomen het Witte Huis.
De overheerlijke lunch die iedere donderdag wordt klaargezet (met heel veel chips).
Foto genomen door Caroline met op de voorgrond mijn bordje en daarachter mijn gloednieuwe platte beeldscherm!
Uitzicht vanuit de vergaderzaal met achter de bomen het Witte Huis.
Wednesday, September 06, 2006
De verhuizing
Orkaan Ernesto gooide behoorlijk wat roet in ons eten toen we vrijdag wilde gaan verhuizen. Caroline en ik hadden het idee opgevat om al onze lichte spullen (dekens, slaapzak, rolkoffer) per metro te vervoeren en daarna de koffers in een taxi te plaatsen. Het weer was echter zo ontzettend slecht dat we besloten om een grote taxi te bestellen en daar alles in te stouwen. ’s Middags zijn we nog een broodje wezen eten met Richard en Mette die voor de studie weer terug moesten naar Princeton University. Het afscheid was toch wel raar. Na twee maanden in het studentenhuis te hebben gewoond, voelde het als “thuis”. Hoewel het bij tijd en wijle ook wel vervelend was (met 100 personen de was moeten doen op drie wasmachines, een huisgenootje die op onze uitslaapochtend als een olifant door onze kamer liep te banjeren, eindeloos in de rij staan voor het avondeten en een chagerijnige keukenmevrouw), heb ik er een fantastische tijd gehad. Kennelijk vond David (meneer van de administratie) het ook wel lullig dat wij voor vier weken moesten verkassen en bood daarom aan dat we altijd in het huis langs konden komen!
In de namiddag arriveerden wij in ons nieuwe huisje in Chevy Chase, Maryland. De kamer bleek iets groter dan verwacht (we hoeven gelukkig niet uit onze koffer te leven); het bed iets kleiner. Caroline en ik delen een twijfelaar, waardoor het ’s nachts lekker knus is. We hebben er al enorme lachbuien over gehad (Caroline heeft al een arm in haar gezicht gehad en kennelijk knars ik iedere nacht met mijn tanden), maar het bed ligt voor de rest wel lekker. Het appartement is ook lekker ruim. Janine (onze huisbaas ) laat haar gezicht bijna niet zien, waardoor we ’s avonds heerlijk onderuit op de bank kunnen hangen met een goed boek (op dit moment “I’m a stranger here myself” van Bill Bryson) of we gaan een DVD kijken. Vaak onder het genot van een gin met gingerale (of zoals Caroline het schrijft “GIN-gerale”).
Inmiddels zit ik me te verheugen op de komst van Bart (morgenmiddag landt hij op Ronald Reagan Airport!) en te hopen op mooier weer. Gisteren hebben Caroline en ik in zo’n erge stortbui naar ons werk moeten lopen dat we bij aankomst op het werk de sokken konden uitknijpen (en erg Amerikaans: met 18 graden buiten stond de airconditioning in het kantoor op maximaal. Ik heb de hele dag gehoopt dat ik niet verkouden zou worden). Gelukkig was het weer vandaag beter waardoor de tocht naar het werk iets minder vervelend is (15 minuten lopen naar de metro, 20 minuten met de metro, 10 minuten lopen naar mijn werk). Ik kwam er afgelopen week samen met Bart ook achter dat wij met z’n tweetjes in New York zitten op 11 september. Erg bijzonder, want er gaat een enorme herdenkingsdienst plaatsvinden! Jullie krijgen het allemaal te horen.
In de namiddag arriveerden wij in ons nieuwe huisje in Chevy Chase, Maryland. De kamer bleek iets groter dan verwacht (we hoeven gelukkig niet uit onze koffer te leven); het bed iets kleiner. Caroline en ik delen een twijfelaar, waardoor het ’s nachts lekker knus is. We hebben er al enorme lachbuien over gehad (Caroline heeft al een arm in haar gezicht gehad en kennelijk knars ik iedere nacht met mijn tanden), maar het bed ligt voor de rest wel lekker. Het appartement is ook lekker ruim. Janine (onze huisbaas ) laat haar gezicht bijna niet zien, waardoor we ’s avonds heerlijk onderuit op de bank kunnen hangen met een goed boek (op dit moment “I’m a stranger here myself” van Bill Bryson) of we gaan een DVD kijken. Vaak onder het genot van een gin met gingerale (of zoals Caroline het schrijft “GIN-gerale”).
Inmiddels zit ik me te verheugen op de komst van Bart (morgenmiddag landt hij op Ronald Reagan Airport!) en te hopen op mooier weer. Gisteren hebben Caroline en ik in zo’n erge stortbui naar ons werk moeten lopen dat we bij aankomst op het werk de sokken konden uitknijpen (en erg Amerikaans: met 18 graden buiten stond de airconditioning in het kantoor op maximaal. Ik heb de hele dag gehoopt dat ik niet verkouden zou worden). Gelukkig was het weer vandaag beter waardoor de tocht naar het werk iets minder vervelend is (15 minuten lopen naar de metro, 20 minuten met de metro, 10 minuten lopen naar mijn werk). Ik kwam er afgelopen week samen met Bart ook achter dat wij met z’n tweetjes in New York zitten op 11 september. Erg bijzonder, want er gaat een enorme herdenkingsdienst plaatsvinden! Jullie krijgen het allemaal te horen.
Tuesday, September 05, 2006
Foto's van de verhuizing
Ons nieuwe huisje! Wij zitten helemaal bovenin.
Ik met een asociaal grote botervloot.
Onze zooi in het studentenhuis. We zitten te wachten op onze extra grote taxi!
Het eerste maaltje in ons nieuwe optrekje.
Het regent erg hard. Van een waterafvoer hebben ze hier nog nooit gehoord.
En nog meer regen!
Lunchen met Mette en Richard voordat wij naar Chevy Chase vertrekken en zij naar Princeton University.
Ik met een asociaal grote botervloot.
Onze zooi in het studentenhuis. We zitten te wachten op onze extra grote taxi!
Het eerste maaltje in ons nieuwe optrekje.
Het regent erg hard. Van een waterafvoer hebben ze hier nog nooit gehoord.
En nog meer regen!
Lunchen met Mette en Richard voordat wij naar Chevy Chase vertrekken en zij naar Princeton University.
Thursday, August 31, 2006
Visum
Serieus, ik heb af en toen zo'n schurfthekel aan dit land. De reden daarvoor luidt als volgt: op het moment dat je Amerika binnenkomt, moet je een I-94 formulier invullen. Dit witte papiertje geeft, na controle bij de douane, aan waar en wanneer je het land bent binnengekomen. Je krijgt een stempel op het papier en in je paspoort waarop datum van binnenkomst staat en ook wanneer je het land moet verlaten. Deze datum wordt zeer strikt gehanteerd: vertrek je één dag later dan moet je bij latere bezoeken aan Amerika een visum aanvragen. Je kan zelfs in de toekomst geweigerd worden! Zonder visum kan je drie maanden in de Verenigde Staten blijven. Als je echter een B1/B2 visum hebt zoals ik, dan krijg je zes maanden toegang. In beginsel. De grap wil namelijk dat ik gisteren ontdekte dat mij geen zes, maar drie maanden toegang is toegewezen. Oftewel, ik moet op 29 september mijn spulletjes hebben gepakt, want anders krijg ik gedonder. Ik vertrek echter pas op 2 oktober. Ik heb inmiddels de Nederlandse ambassade al gemaild. In de tussentijd heb ik echter zeer verontrustende informatie ontdekt. Er zijn vier mogelijkheden:
1. Ik vertrek op 2 oktober naar Nederland. Dit heeft wel als gevolg dat mijn visum nietig wordt verklaard en ik voor de rest van mijn leven visa kan aanvragen. Geen optie dus.
2. Ik laat mijn vlucht omzetten en kom op 29 september naar huis (eigenlijk is dit de laatste dag van mijn stage). Dit kost mij ongeveer 100 euro. Er moet dan wel plek zijn aan boord van het vliegtuig zijn.
3. Ik betaal 200 dollar om een verlenging van de termijn te bewerkstelligen. Ook geen optie. Uit principieel oogpunt weiger ik nog meer geld te betalen (ook al 100 euro gedokt voor visum) voor iets waar ik geen schuld aan heb.
4. Ik maak een afspraak met een "deferred inspection site". Dit is een op een vliegveld gevestigd kantoor van de Amerikaanse douane. Volgens hun website kunnen reizigers een afspraak maken met zo'n kantoortje als ze van mening zijn dat er onjuiste informatie op het I-94 formulier staat of dat er een verkeerde periode van toelating is toegewezen. Onder het laatste val ik dus. Enig nadeel is wel dat ik ervoor naar Washington Dulles International Airport moet. Dat is een uur met de bus heen en een uur weer terug. Ze zijn bovendien alleen bereikbaar van maandag tot en met donderdag van 10:00 tot 14:00 uur. Dat betekent dat ik vrij moet nemen van mijn werk!
Ik voel me nu erg sip. Ik denk dat alles wel goed komt, maar een naar gevoel bekruipt me. Waarom tweeënhalf in de rij staan bij het consulaat als ik nu nog steeds maar drie maanden mag blijven? Dan had ik net zo goed geen visum hoeven aanvragen! Bovendien heb ik geen zin om helemaal naar het vliegveld te gaan om uit te gaan leggen dat ik twee (!) dagen langer dan mijn I-94 formulier wil blijven! Bah, ik moet opgevrolijkt worden.
1. Ik vertrek op 2 oktober naar Nederland. Dit heeft wel als gevolg dat mijn visum nietig wordt verklaard en ik voor de rest van mijn leven visa kan aanvragen. Geen optie dus.
2. Ik laat mijn vlucht omzetten en kom op 29 september naar huis (eigenlijk is dit de laatste dag van mijn stage). Dit kost mij ongeveer 100 euro. Er moet dan wel plek zijn aan boord van het vliegtuig zijn.
3. Ik betaal 200 dollar om een verlenging van de termijn te bewerkstelligen. Ook geen optie. Uit principieel oogpunt weiger ik nog meer geld te betalen (ook al 100 euro gedokt voor visum) voor iets waar ik geen schuld aan heb.
4. Ik maak een afspraak met een "deferred inspection site". Dit is een op een vliegveld gevestigd kantoor van de Amerikaanse douane. Volgens hun website kunnen reizigers een afspraak maken met zo'n kantoortje als ze van mening zijn dat er onjuiste informatie op het I-94 formulier staat of dat er een verkeerde periode van toelating is toegewezen. Onder het laatste val ik dus. Enig nadeel is wel dat ik ervoor naar Washington Dulles International Airport moet. Dat is een uur met de bus heen en een uur weer terug. Ze zijn bovendien alleen bereikbaar van maandag tot en met donderdag van 10:00 tot 14:00 uur. Dat betekent dat ik vrij moet nemen van mijn werk!
Ik voel me nu erg sip. Ik denk dat alles wel goed komt, maar een naar gevoel bekruipt me. Waarom tweeënhalf in de rij staan bij het consulaat als ik nu nog steeds maar drie maanden mag blijven? Dan had ik net zo goed geen visum hoeven aanvragen! Bovendien heb ik geen zin om helemaal naar het vliegveld te gaan om uit te gaan leggen dat ik twee (!) dagen langer dan mijn I-94 formulier wil blijven! Bah, ik moet opgevrolijkt worden.
Wednesday, August 30, 2006
Slaapspullen
Ik heb er maar één woord voor: ge-wel-dig! Caroline kreeg vanochtend bericht van de vrouw van ons nieuwe appartementje dat ze geen dekens voor ons bed heeft, dus die moeten we zelf regelen ("welk bed heeft nu geen dekens?", vraag ik me af). Inmiddels ben ik de schaamte voorbij om dingen te vragen op het werk, dus heb ik in een dappere bui een mail gestuurd naar Sheila (secretaresse van mijn baas). De vraag aan haar was of ze misschien een deken voor ons tweeën had en (aangezien ik toch bezig was) of ze misschien wist wie ik kon strikken voor een matje, slaapzak en kussen voor Bart? Een paar minuutjes later kwam ze bij mijn bureau. Ze nam morgen naar het werk een pakket met dekens, kussenslopen en lakens voor ons mee en dan kreeg ik ook gelijk het kussen voor Bart. Ze wilde me ook laten weten dat ze mijn baas thuis had gebeld of hij nog een matje voor me had (dit was niet het geval) en dat ze nu maar een mail naar de gehele afdeling had gestuurd met de vraag wie er wel eens ging kamperen, want dan kon ik de slaapzak vast wel lenen! Hihi, wat is het ook een lieverd!
Regen
Het regent! Weken lang hebben de kranten aangekondigd dat het zou gaan regenen, maar er viel nog geen drup uit de hemel. De regen is het gevolg van de orkaan in Florida en het wordt hier met open armen ontvangen. Het is zo droog geweest dat het gras op Dupont Circle de kleur geel heeft aangenomen (met andere woorden: het is dood). Mijn collega Sheila maakte vanochtend een dansje, omdat bijna al haar bloemen opgedroogd zijn. Nu weet ik dat ik jullie niet erg blij maak met deze openbaring, aangezien Nederland de afgelopen weken bijna is weggespoeld, dus dat houd ik ook echt in mijn achterhoofd!
Voor de rest gaat alles goed. Mijn werk heeft nog nooit zo veel diversiteit gekend. Ik ben, naast de veiling, bezig met het uitzoeken of er restricties zijn op geografische merknamen voor wijnen (mag een wijnboer in Chili zijn champagne wel champagne noemen, omdat die naam eigenlijk gelinkt is aan Frankrijk?). Daarnaast probeer ik te achterhalen of Canada het verplicht stelt dat adapters een veiligheidsmerkje moeten bevatten (op Europese electrische apparatuur staat CE. In Amerika staat er vaak UL). Dit merkje geeft aan dat de apparatuur getest is en dus veilig is voor de consument.
Het inpakken gaat vanavond ook beginnen. Eigenlijk vind ik het nu wel leuk om weg te gaan. De kip met rijst die we nu vrijwel iedere avond voorgeschoteld krijgen, komt me inmiddels de strot uit. Het ontbijt 's ochtends wordt ook steeds kariger, dus beginnen Caroline en ik steeds meer zin te krijgen om zelf een lekker maaltje te bereiden. We hebben inmiddels flink wat e-mailadressen verzameld van mensen die in het huis achterblijven, dus daar gaan we binnenkort voor koken in ons appartementje. Hopelijk gaat het met iedereen in Nederland ook goed?
Voor de rest gaat alles goed. Mijn werk heeft nog nooit zo veel diversiteit gekend. Ik ben, naast de veiling, bezig met het uitzoeken of er restricties zijn op geografische merknamen voor wijnen (mag een wijnboer in Chili zijn champagne wel champagne noemen, omdat die naam eigenlijk gelinkt is aan Frankrijk?). Daarnaast probeer ik te achterhalen of Canada het verplicht stelt dat adapters een veiligheidsmerkje moeten bevatten (op Europese electrische apparatuur staat CE. In Amerika staat er vaak UL). Dit merkje geeft aan dat de apparatuur getest is en dus veilig is voor de consument.
Het inpakken gaat vanavond ook beginnen. Eigenlijk vind ik het nu wel leuk om weg te gaan. De kip met rijst die we nu vrijwel iedere avond voorgeschoteld krijgen, komt me inmiddels de strot uit. Het ontbijt 's ochtends wordt ook steeds kariger, dus beginnen Caroline en ik steeds meer zin te krijgen om zelf een lekker maaltje te bereiden. We hebben inmiddels flink wat e-mailadressen verzameld van mensen die in het huis achterblijven, dus daar gaan we binnenkort voor koken in ons appartementje. Hopelijk gaat het met iedereen in Nederland ook goed?
Sunday, August 27, 2006
Gewoon wat fotootjes!
De fontein van het War Memorial met op de achtergrond Washington Monument (uiteraard omringd door Amerikaanse vlaggen).
Een martini-gin, gisteren gedronken op het dak van het Beacon hotel samen met Peter en Caroline voor de schandalige prijs van 11 dollar (en dan heb ik de belasting en fooi nog niet eens meegerekend!).
De Library of Congress. Ik heb gisteren eindelijk een succesvol bezoek gebracht aan de bibliotheek. Ik had een speciale zoekactie gestart voor een boek. Ze hebben er anderhalve maand over gedaan om hem te vinden, maar hij was er eindelijk! Het bevatte ook nog zeer waardevolle informatie voor mijn project, dus ik ben gelukkig!
Mette en ik op Sangria-avond in het huis. Wij zaten echter lekker gin en tonic te drinken.
De prachtige beelden van het Korea War Memorial in Washington.
Honkbal!!! De Washington Nationals verloren die avond jammerlijk, maar het was gewoon geweldig om daar aanwezig te zijn!
Een obstakel tijdens onze fietstocht. Wegens de enorme stormen van een paar maanden geleden is deze boom over de weg gevallen. Met veel moeite hebben we eerst de fietsen naar de andere kant geduwd en toen onszelf.
Het ontbreken van een wasrekje hoeft niet altijd een probleem te zijn. Je hangt ze gewoon aan de gordijnreling!
Een enthousiaste Caroline tijdens een wedstrijd van de Washington Nationals.
Een martini-gin, gisteren gedronken op het dak van het Beacon hotel samen met Peter en Caroline voor de schandalige prijs van 11 dollar (en dan heb ik de belasting en fooi nog niet eens meegerekend!).
De Library of Congress. Ik heb gisteren eindelijk een succesvol bezoek gebracht aan de bibliotheek. Ik had een speciale zoekactie gestart voor een boek. Ze hebben er anderhalve maand over gedaan om hem te vinden, maar hij was er eindelijk! Het bevatte ook nog zeer waardevolle informatie voor mijn project, dus ik ben gelukkig!
Mette en ik op Sangria-avond in het huis. Wij zaten echter lekker gin en tonic te drinken.
De prachtige beelden van het Korea War Memorial in Washington.
Honkbal!!! De Washington Nationals verloren die avond jammerlijk, maar het was gewoon geweldig om daar aanwezig te zijn!
Een obstakel tijdens onze fietstocht. Wegens de enorme stormen van een paar maanden geleden is deze boom over de weg gevallen. Met veel moeite hebben we eerst de fietsen naar de andere kant geduwd en toen onszelf.
Het ontbreken van een wasrekje hoeft niet altijd een probleem te zijn. Je hangt ze gewoon aan de gordijnreling!
Een enthousiaste Caroline tijdens een wedstrijd van de Washington Nationals.
Thursday, August 24, 2006
Random thoughts
Hiernaast ziet u de zeer toffe tas die ik gisteren op mijn werk heb gekregen. Er past een laptop in (we laten even terzijde dat ik die helemaal niet heb), veel vakjes voor prullaria en op de voorkant het logo van Fish & Richardson.
Daarnaast het volgende: ik ben gisteren met Caroline naar de dokter geweest. Ze voelde zelf eerder op de dag al dat ze waarschijnlijk een blaasontsteking had, maar voor antibiotica heb je natuurlijk een recept nodig. Ze heeft welgeteld tien minuten in de praktijk gezeten zodat de doktoren tot dezelfde conclusie konden komen. Kosten van dit waardevolle advies: 140 dollar. Ja, ik zal nooit meer zeuren over mijn doktersbezoekjes. De antibiotica bleek uiteindelijk maar 10 dollar te kosten! Ik heb het er gelijk met een collega over gehad en die vond ook dat het gezondheidsstelsel in Europa veel beter geregeld is.
Ik ga morgen ook niet meer op mijn campingtripje naar het prachtige eiland bij Maryland. Gisteren drong de harde werkelijkheid tot mij door: ik heb nog vijf weken om mijn project af te maken. Overdag op kantoor heb ik er absoluut geen tijd voor, dus moet het in het weekend. En tsja, Bart neemt daarvan twee weekenden in beslag. Ik moet daarom hard voor mezelf zijn en vanaf morgen drie dagen lang heeeeeeel hard gaan werken. Bovendien blijken er nog meer dingen tegen te zitten. Het prachtige hostel dat ik voor Bart had uitgezocht, blijkt te worden gerenoveerd. In Washington heb je dan nog maar twee mogelijkheden: of in een smerig hostel verblijven of in een duur hotel à 100 dollar per nacht. Ik weet nog niet hoe we dit gaan oplossen!
Wednesday, August 23, 2006
Baas
Mijn baas loopt al maanden heen en weer te rennen. Het is kennelijk een razend drukke zomer voor het bedrijf, want iedereen zit hier tot zeer laat ’s avonds te werken. Het feit dat ik inmiddels ook steeds langer op kantoor zit (de ergste dag was tot 18:30 uur) vindt niemand raar. Mijn baas beperkte zich de laatste weken daarom ook tot “Hey, how are you?”. Een beetje geërgerd was ik daar wel door. Vorige week heb ik in een moordend tempo twee rapporten voor hem geschreven en heb daar niks meer over gehoord. En dat terwijl ik graag wil weten of het slecht geschreven is, of er dingen aan veranderd moest worden of dat ik de verkeerde informatie heb gegeven! Vandaag trok ik daarom de stoute schoenen aan. In een zeldzaam ogenblik dat mijn baas even stil stond bij het koffiezetapparaat, heb ik hem beslopen. Of de rapporten goed waren? Nou, toen kwam het. Hij verontschuldigde zich diep voor het feit dat hij geen tijd voor me had, de rapporten waren ontzettend goed en handig en binnenkort nam hij me mee voor de lunch! En ja, hij wist wel dat hij dat anderhalve maand geleden ook al had beloofd, maar nu ging het binnenkort echt een keer gebeuren! Gelukkig, mijn dag is weer helemaal goed!
Tuesday, August 22, 2006
Van alles en nog wat
Wat gaat de tijd ongelooflijk snel. Over minder dan twee weken verhuizen we al weer naar ons nieuwe huisje. Caroline en ik kunnen het niet laten om continu grappen te maken over onze koffers. We hebben inmiddels veel nieuwe spulletjes aangeschaft en we vragen ons serieus af hoe we alles mee gaan nemen. We hadden bovendien gehoopt dat er aardige jongens in het huis zouden zijn die ons wel met de auto wilden brengen, maar helaas....De auto van Bobbi is vorige week kapot gegaan (het krot is zo oud dat mensen hem zelfs niet wilden hebben toen hij hem gratis aanbood) en Richard is met zijn bolide ook al lang vertrokken als wij moeten gaan verhuizen. Dat wordt dus een breuk sjouwen. Ons nieuwe kamergenootje is ook ontstemd over het feit dat we weggaan. Ze komt uit Wit-Rusland en verblijft in de Verenigde Staten voor twee jaar zonder tussendoor huiswaarts te keren. Ik vermoed dat geld het probleem is. Het is een erg aardig meisje en ze wil erg graag langskomen in ons nieuwe verblijf! Ik ga het hier wel missen. Hoewel het steeds minder leuk wordt door alle nieuwe mensen, geniet ik van alle verhalen die mensen vertellen. Gisteren ontvouwde zich het verhaal van Emma die volgende week voor vier dagen terugvliegt naar haar woonplaats Parijs, omdat ze haar “scharrel” wil zien die ze weggeteld vijf dagen kende voordat ze naar Washington vertrok. Dit alles zonder haar ouders erover in te lichten. We moesten afgelopen week daarom allemaal onze mond houden, aangezien haar ouders op bezoek waren. Kortom, ik ga het hier missen. Er zijn echter wel lichtpuntjes. Het weer is momenteel geweldig. Zonnetje, briesje en temperaturen van rond de 28 graden. Heerlijk! Ik ga bovendien aanstaand weekend nog iets heel leuks doen. We gaan met een groep mensen naar Assateague Island, een eiland voor de kust van Maryland. Het staat bekend om zijn prachtige stranden en wilde paarden. We vertrekken op vrijdag met een tent en komen op zondag weer terug. Ik heb er erg veel zin in!
Friday, August 18, 2006
Een vies beest
De dag begon zo goed. Na lekker een beetje te hebben uitgeslapen, een bagel en cornflakes te hebben genuttigd en mijn moeder te hebben gebeld, begon ik wat rond te lopen in de kamer. Caroline zag ondertussen kans om haar oma te bellen en daarom begon ik te denken wat ik die dag zou gaan doen. Opruimen? Mijn nieuwe DVD bekijken? Lezen? Schrijven? Dat was het moment waarop mijn oog viel op een bewegend object in mijn kamer. Het bruine geval liep in hoog tempo van mijn kastje naar de prullenbak. Het duurde niet lang voor ik door had wat het was. Een kakkerlak. En niet zo maar één. Nee, deze kakkerlak had een formaat waar je u tegen zegt. Onmiddellijk volgde ik mijn instinct als vrouw zijnde. Ik begon driftig op en neer te springen, terwijl ik met een verschrikte blik aan Caroline probeerde uit te leggen dat er een kakkerlak in onze kamer rond liep. Deze was ook gelijk van slag. Het gesprek kwam abrupt ten einde: "Daaaaag oma. Er loopt een kakkerlak in onze kamer". We renden naar beneden en deden verslag van de gebeurtenis aan David, die zorg draagt voor het hele huis. Gelukkig voor ons kwam American Pest (verdelgingsbedrijf) vandaag langs, dus ze zouden iemand naar ons verblijf sturen. Bij thuiskomst zonet stond echter alles nog precies zo zoals we het hadden achtergelaten. Ik hoop niet dat hij er nog steeds zit. Inmiddels vind ik Zaza uit Pluk van de Petteflet ook niet zo lief meer nu ik weet hoe ze er in het echt uit zien....
Tuesday, August 15, 2006
Appartement, New York en baseball
Goed, waar moet ik beginnen? Als eerste maar het appartement. Hoewel Caroline en ik vorige week absoluut geen zin meer hadden om naar het appartement te kijken, was het maar goed dat we alsnog zijn gegaan. Het was een ontzettend mooi en ruim opgezet appartement met een balkon in de rijke buitenwijk van Washington. We gaan verhuizen naar Bethesda in de staat Maryland. Jullie post kan daarom vanaf 1 september gestuurd worden naar:
Eva Annema
5081 Bradley Blvd #107
Chevy Chase, MD 20815
Overigens hadden we David (de man van appartement 2 met het zwembad) gemaild dat we zijn aanbod voor het kamertje afsloegen, maar dat we dolgraag nog een keer met hem zouden willen tennissen. We kregen een bericht terug dat we altijd langs mochten komen en dat we ook wel gebruik konden maken van zijn zwembad. Kijk, dat is aardig!
Vrijdag was de grote dag. Met de beroemde “Chinatownbus” vertrokken we ’s ochtends naar New York. Ik ergerde me groen en geel, omdat wij al netjes om zeven uur klaar stonden bij de bus, terwijl er een uur later nog steeds mensen kwamen aankakken voor de bus. Die ergernis was snel verdwenen toen we in New York een bocht omgingen en daar over het water de skyline konden zien. Wat een uitzicht! Ik voelde mij erg klein vergeleken met de grote gebouwen in de stad. Het hostel was prima in orde. We hadden een tweepersoonskamer geboekt en hoopten dus op een ruime kamer. Dat bleek erg tegen te vallen. Het “hok” was net zo groot als een cel met een stapelbed, één plastic stoel, een kastje dat uit elkaar bleek te vallen en een piepklein raampje. Bovendien hingen er overal verdachte buizen over het plafond. Caroline en ik zijn op het bed gaan zitten en hebben gehuild van het lachen om de situatie. Uitspraken als “Misschien moeten we minister Donner een foto van ons tweëen sturen. Experiment met twee gevangenen op een cel” en “Je kan nogal moeilijk hier zelfmoord plegen, want dan zak je door het kastje heen” en “Goh, wat hebben we een mooi uitzicht” (we keken tegen een muur aan en een duif die aan het poepen was). Ach, we betaalden dan ook niet veel.
Het is eigenlijk teveel om hier alles uit de doeken te doen zonder afbreuk te doen aan alle mooie dingen die we hebben gedaan. We hebben met de Staten Island Ferry een tocht gemaakt langs de Statue of Liberty, veel foto’s gemaakt van het inmiddels weinig indrukwekkende WTC (het is wrang om te zien dat veel toeristen met lachende gezichten op de foto worden gezet bij de plek waar duizende mensen zijn gestorven. Aan de andere kant, ik zou ook op de foto willen staan bij het slagveld van Gettysburg), over Broadway gelopen, gewinkeld, een enorme wandeltocht gemaakt door Central Park (waar we omver werden gelopen door de vele hardlopers en fietsers), gefrustreerd voor de etalages van de winkels van 5th Avenue gehangen en genoten van de stad. Zaterdagavond kwam Peter, de vriend van Caroline, nog langs. We zijn toen met z’n drieen naar Times Square gegaan. Zij hebben de volgende dag nog het Empire State Building beklommen. Ik ga liever een andere keer. Bart komt namelijk naar Amerika op 7 september (*ik draai nu een pirouette met mijn bureaustoel*) en dan wil ik met hem nog naar New York. Wie ooit “Sleepless in Seattle” heeft gezien, weet dat er niets romantischer is dan met je lief bovenop het Empire State Building staan! Het was een ontzettend leuk weekend!
Caroline en ik hadden afgesproken om maandag helemaal niks te gaan doen, maar er kwam natuurlijk weer wat tussen. We kregen gratis kaartjes van haar baas voor een wedstrijd van de Washington Nationals (honkbal). Dat konden we niet afslaan en daarom hebben we gisteren op de tribune staan schreeuwen, klappen en dansen om “ons” team aan te moedigen. Het mocht niet baten: ze hebben verloren. Overigens wil ik hier nog één ergernis aan u voorleggen. Werkelijk overal moet je hier je paspoort laten zien om drank te halen. Dat vind ik vervelend. Gisteren had ik namelijk gigantisch veel zin in een biertje bij het honkbal, maar paspoort vergeten....Aaaargh, wat irritant zeg!
Eva Annema
5081 Bradley Blvd #107
Chevy Chase, MD 20815
Overigens hadden we David (de man van appartement 2 met het zwembad) gemaild dat we zijn aanbod voor het kamertje afsloegen, maar dat we dolgraag nog een keer met hem zouden willen tennissen. We kregen een bericht terug dat we altijd langs mochten komen en dat we ook wel gebruik konden maken van zijn zwembad. Kijk, dat is aardig!
Vrijdag was de grote dag. Met de beroemde “Chinatownbus” vertrokken we ’s ochtends naar New York. Ik ergerde me groen en geel, omdat wij al netjes om zeven uur klaar stonden bij de bus, terwijl er een uur later nog steeds mensen kwamen aankakken voor de bus. Die ergernis was snel verdwenen toen we in New York een bocht omgingen en daar over het water de skyline konden zien. Wat een uitzicht! Ik voelde mij erg klein vergeleken met de grote gebouwen in de stad. Het hostel was prima in orde. We hadden een tweepersoonskamer geboekt en hoopten dus op een ruime kamer. Dat bleek erg tegen te vallen. Het “hok” was net zo groot als een cel met een stapelbed, één plastic stoel, een kastje dat uit elkaar bleek te vallen en een piepklein raampje. Bovendien hingen er overal verdachte buizen over het plafond. Caroline en ik zijn op het bed gaan zitten en hebben gehuild van het lachen om de situatie. Uitspraken als “Misschien moeten we minister Donner een foto van ons tweëen sturen. Experiment met twee gevangenen op een cel” en “Je kan nogal moeilijk hier zelfmoord plegen, want dan zak je door het kastje heen” en “Goh, wat hebben we een mooi uitzicht” (we keken tegen een muur aan en een duif die aan het poepen was). Ach, we betaalden dan ook niet veel.
Het is eigenlijk teveel om hier alles uit de doeken te doen zonder afbreuk te doen aan alle mooie dingen die we hebben gedaan. We hebben met de Staten Island Ferry een tocht gemaakt langs de Statue of Liberty, veel foto’s gemaakt van het inmiddels weinig indrukwekkende WTC (het is wrang om te zien dat veel toeristen met lachende gezichten op de foto worden gezet bij de plek waar duizende mensen zijn gestorven. Aan de andere kant, ik zou ook op de foto willen staan bij het slagveld van Gettysburg), over Broadway gelopen, gewinkeld, een enorme wandeltocht gemaakt door Central Park (waar we omver werden gelopen door de vele hardlopers en fietsers), gefrustreerd voor de etalages van de winkels van 5th Avenue gehangen en genoten van de stad. Zaterdagavond kwam Peter, de vriend van Caroline, nog langs. We zijn toen met z’n drieen naar Times Square gegaan. Zij hebben de volgende dag nog het Empire State Building beklommen. Ik ga liever een andere keer. Bart komt namelijk naar Amerika op 7 september (*ik draai nu een pirouette met mijn bureaustoel*) en dan wil ik met hem nog naar New York. Wie ooit “Sleepless in Seattle” heeft gezien, weet dat er niets romantischer is dan met je lief bovenop het Empire State Building staan! Het was een ontzettend leuk weekend!
Caroline en ik hadden afgesproken om maandag helemaal niks te gaan doen, maar er kwam natuurlijk weer wat tussen. We kregen gratis kaartjes van haar baas voor een wedstrijd van de Washington Nationals (honkbal). Dat konden we niet afslaan en daarom hebben we gisteren op de tribune staan schreeuwen, klappen en dansen om “ons” team aan te moedigen. Het mocht niet baten: ze hebben verloren. Overigens wil ik hier nog één ergernis aan u voorleggen. Werkelijk overal moet je hier je paspoort laten zien om drank te halen. Dat vind ik vervelend. Gisteren had ik namelijk gigantisch veel zin in een biertje bij het honkbal, maar paspoort vergeten....Aaaargh, wat irritant zeg!
Monday, August 14, 2006
Thursday, August 10, 2006
Verdachte pakketjes
Vanochtend bereikte mij het nieuws dat er terroristen in Londen zijn opgepakt, omdat ze vliegtuigen wilden opblazen die naar Amerika vlogen (tsja, en ik zat de vorige keer nog te vloeken dat ik mijn bijna mijn vlucht naar DC had gemist vanwege deze beveiliging). De hele dag krijgen we daarom al mailtjes dat de beveiliging nog verder is aangescherpt en dat de wachttijden voor vluchten nu langer zijn. En zonet hoorde ik dat er verdachte pakketjes zijn aangetroffen in metrostations Farragut West (vlakbij mijn kantoor) en Union Station. Het metrosysteem is daarom volledig afgesloten en je vindt overal honden en zwaarbewapende mannen. Bah, wat heb ik toch een hekel aan terroristen.
Wednesday, August 09, 2006
Veiling 66
Spannend. Het begon gisteren al. Bij thuiskomst had ik een mail van mijn baas. Of ik een rapport wil schrijven (nou ja “wil”? Het was meer een order) over een bepaald bedrijf en deze over een week bij hem kan inleveren? Leuk! Ik ben blij dat de opdrachten elkaar steeds sneller opvolgen, dan hoef ik niet tien keer per dag een nieuw bericht voor mijn weblog te schrijven, omdat ik me zo verveel. Vandaag was ik nog nauwelijks binnen toen mijn baas al aan mijn bureau stond. Eén van de grootste veilingen van Amerika vindt vandaag plaats. De FCC (Federal Communication Commission; organisatie die toezicht houdt op alle frequenties in Amerika) veilt 734 CMA’s (Cellular Market Areas). Dit zijn bepaalde frequenties waarmee bedrijven zoals T-Mobile hun bestaande netwerk van communicatie kunnen uitbreiden. Het bereik wordt hierdoor groter (ze kunnen steeds meer klanten bereiken) en dus wordt er heel veel geld geboden! Volgen jullie het allemaal nog? Mijn taak is nu om de hele dag de veiling in de gaten te houden en te rapporteren aan mijn bazen. Het betekent dus dat ik overzichten moet maken van de bedragen die zijn geboden (voor wie geïnteresseerd is: http://wireless.fcc.gov/auctions/default.htm?job=auction_summary&id=66 . Eenmaal op deze pagina moet je klikken op “bidding and results system”. Daar moet je bij Auction information, "Auction 66" aanklikken. Hier kan je overzichten zien van wie er hebben geboden, hoeveel (T-Mobile heeft o.a. 5196600 euro geboden voor een licentie!) en waarvoor). Daarnaast loop ik de hele dag sprintjes te trekken naar de verschillende kantoortjes hier binnen het bedrijf.
Vanavond gaan we weer naar een appartement kijken, al was het gisteren al een succes. De man die ons het kamertje verhuurt, woont in een flat met een zwembad, privé-tennisbaan en sportzaal. Bovendien kijkt onze kamer uit over de bossen van Maryland (jawel, we gaan misschien verhuizen naar een echte staat!) Wie weet wat we vanavond aantreffen!
Vanavond gaan we weer naar een appartement kijken, al was het gisteren al een succes. De man die ons het kamertje verhuurt, woont in een flat met een zwembad, privé-tennisbaan en sportzaal. Bovendien kijkt onze kamer uit over de bossen van Maryland (jawel, we gaan misschien verhuizen naar een echte staat!) Wie weet wat we vanavond aantreffen!
Tuesday, August 08, 2006
Apartment hunting 2
Ik ben er gewoon moe van. Nooit geweten dat appartementenjacht zo enorm veel energie kan nemen. Gisteren zijn we naar een huis geweest in Takoma Park. We hadden er al een slecht gevoel over toen bleek dat het voorstadje in tweëen was gesplitst: één deel ligt in de staat Maryland en de andere in District of Colombia. Dan lig je dus echt aan de rand van de stad! Met de metro kost het ons ruim 20 minuten om er te komen en dan moet je ook nog een kwartier erheen lopen. Het huis was wel prachtig, maar er bleek geen supermarkt in de buurt te zitten (want iedereen heeft hier een auto en rijdt dus vele kilometers om bij Safeway te komen). Bovendien had de vrouw een kat en daar zijn zowel Caroline als ik allergisch voor. Eenmaal terug in de metro slaakten we een zucht van verlichting toen we weer bij Union Station aankwamen. “De bewoonde wereld”, zei Caroline. Nee, dit appartement wordt het toch maar niet. De tweede poging is vanavond. Een man heeft één kamertje over voor ons beiden. Nadeel is wel dat we voor de rest alles met hem moeten delen. We weten dus niet of het wel leuk is. Dat geldt ook voor woensdag: ook daar verhuurt een man zijn appartement. Inmiddels hebben we ook weer twee afspraken erbij. Ik kan niet geheel het gevoel onderdrukken dat het zonde van onze tijd is. We zitten nu namelijk de hele dag op kantoor, trekken een sprint naar huis om te eten en moeten gelijk door naar een appartement. Vier dagen lang. Het is maar goed dat we vrijdag naar New York gaan.
Monday, August 07, 2006
Fiets
Grinnik, Amerikanen blijven mij verbazen. Gisteren hadden Caroline en ik de fietsen van het studentenhuis meegenomen voor een tocht door de stad. We kwamen uiteindelijk terecht in het prachtige nationale park “Chesapeake and Ohio Canal”. We hebben tweëenhalf uur gefietst langs prachtige rivieren, door prachtig bossen en pitoreske Amerikaanse dorpjes dat je deed denken aan de televisieserie “Desperate Housewives”. Het was erg de moeite waard. Deze gebeurtenis speelde een belangrijke rol vandaag op het werk. Jay (één van de advocaten) kwam vanochtend even kletsen. Hij was benieuwd of we al een appartement hadden gevonden (“Maak je geen zorgen. We laten jullie niet door Washington zwerven”) en vroeg wat ik nog meer had gedaan dit weekend. Ik zei daarom zijdelings dat Caroline en ik zijn wezen fietsen . “Echt?”, was het antwoord van Jay, “Dat is fantastisch. Jij fietst dus? Ed (mijn baas; ea) en ik gaan ook vaak fietsen. Jij moet ook een keer mee gaan!”. Ik kreeg een bijzonder verbaasde blik van Jay toen ik hem vertelde dat ik thuis iedere dag fiets. Later op de dag kwam ik Jay en Ed tegen. Het bijzondere feit ik fiets, werd ook aan Ed medegedeeld. Nou, dan moest ik echt met hen meegaan, kreeg ik van mijn baas te horen. Hij vond het echt geweldig dat ik ook fiets. Ik vind het grappig. Iets wat thuis als zo normaal wordt beschouwd, is hier heel bijzonder. Het lijkt mij echter wel leuk om samen met hen te gaan fietsen. Zonet kwam een andere collega langs: “So, you’re a bike rider?”.
Sunday, August 06, 2006
De pedicure
Vandaag was een dag voor innerlijke en uiterlijke schoonheid. We zijn eerst naar de kathedraal van Saint Matthews geweest om een katholieke mis mee te maken. Ik vond het erg leuk! De mis is precies hetzelfde als in Leeuwarden met als enig verschil dat ze hier een prachtige sopraan hebben die de liederen zingt. We kregen er allebei kippevel van. Ik ga hier zeker nog een keer heen!
Daarna zijn we naar de pedicure gegaan. Het was erg noodzakelijk, want slippers zorgen voor eeltlagen en rare tenen! Het was erg lekker en onze voeten zien er nu weer prachtig uit. We gaan nu met goede moed naar New York, waar we veel moeten gaan lopen. En...allemaal duimen morgen. We gaan dan één van de appartementen bezichtigen (en we nemen Bobbie mee!).
Daarna zijn we naar de pedicure gegaan. Het was erg noodzakelijk, want slippers zorgen voor eeltlagen en rare tenen! Het was erg lekker en onze voeten zien er nu weer prachtig uit. We gaan nu met goede moed naar New York, waar we veel moeten gaan lopen. En...allemaal duimen morgen. We gaan dan één van de appartementen bezichtigen (en we nemen Bobbie mee!).