De verhuizing
Orkaan Ernesto gooide behoorlijk wat roet in ons eten toen we vrijdag wilde gaan verhuizen. Caroline en ik hadden het idee opgevat om al onze lichte spullen (dekens, slaapzak, rolkoffer) per metro te vervoeren en daarna de koffers in een taxi te plaatsen. Het weer was echter zo ontzettend slecht dat we besloten om een grote taxi te bestellen en daar alles in te stouwen. ’s Middags zijn we nog een broodje wezen eten met Richard en Mette die voor de studie weer terug moesten naar Princeton University. Het afscheid was toch wel raar. Na twee maanden in het studentenhuis te hebben gewoond, voelde het als “thuis”. Hoewel het bij tijd en wijle ook wel vervelend was (met 100 personen de was moeten doen op drie wasmachines, een huisgenootje die op onze uitslaapochtend als een olifant door onze kamer liep te banjeren, eindeloos in de rij staan voor het avondeten en een chagerijnige keukenmevrouw), heb ik er een fantastische tijd gehad. Kennelijk vond David (meneer van de administratie) het ook wel lullig dat wij voor vier weken moesten verkassen en bood daarom aan dat we altijd in het huis langs konden komen!
In de namiddag arriveerden wij in ons nieuwe huisje in Chevy Chase, Maryland. De kamer bleek iets groter dan verwacht (we hoeven gelukkig niet uit onze koffer te leven); het bed iets kleiner. Caroline en ik delen een twijfelaar, waardoor het ’s nachts lekker knus is. We hebben er al enorme lachbuien over gehad (Caroline heeft al een arm in haar gezicht gehad en kennelijk knars ik iedere nacht met mijn tanden), maar het bed ligt voor de rest wel lekker. Het appartement is ook lekker ruim. Janine (onze huisbaas ) laat haar gezicht bijna niet zien, waardoor we ’s avonds heerlijk onderuit op de bank kunnen hangen met een goed boek (op dit moment “I’m a stranger here myself” van Bill Bryson) of we gaan een DVD kijken. Vaak onder het genot van een gin met gingerale (of zoals Caroline het schrijft “GIN-gerale”).
Inmiddels zit ik me te verheugen op de komst van Bart (morgenmiddag landt hij op Ronald Reagan Airport!) en te hopen op mooier weer. Gisteren hebben Caroline en ik in zo’n erge stortbui naar ons werk moeten lopen dat we bij aankomst op het werk de sokken konden uitknijpen (en erg Amerikaans: met 18 graden buiten stond de airconditioning in het kantoor op maximaal. Ik heb de hele dag gehoopt dat ik niet verkouden zou worden). Gelukkig was het weer vandaag beter waardoor de tocht naar het werk iets minder vervelend is (15 minuten lopen naar de metro, 20 minuten met de metro, 10 minuten lopen naar mijn werk). Ik kwam er afgelopen week samen met Bart ook achter dat wij met z’n tweetjes in New York zitten op 11 september. Erg bijzonder, want er gaat een enorme herdenkingsdienst plaatsvinden! Jullie krijgen het allemaal te horen.
In de namiddag arriveerden wij in ons nieuwe huisje in Chevy Chase, Maryland. De kamer bleek iets groter dan verwacht (we hoeven gelukkig niet uit onze koffer te leven); het bed iets kleiner. Caroline en ik delen een twijfelaar, waardoor het ’s nachts lekker knus is. We hebben er al enorme lachbuien over gehad (Caroline heeft al een arm in haar gezicht gehad en kennelijk knars ik iedere nacht met mijn tanden), maar het bed ligt voor de rest wel lekker. Het appartement is ook lekker ruim. Janine (onze huisbaas ) laat haar gezicht bijna niet zien, waardoor we ’s avonds heerlijk onderuit op de bank kunnen hangen met een goed boek (op dit moment “I’m a stranger here myself” van Bill Bryson) of we gaan een DVD kijken. Vaak onder het genot van een gin met gingerale (of zoals Caroline het schrijft “GIN-gerale”).
Inmiddels zit ik me te verheugen op de komst van Bart (morgenmiddag landt hij op Ronald Reagan Airport!) en te hopen op mooier weer. Gisteren hebben Caroline en ik in zo’n erge stortbui naar ons werk moeten lopen dat we bij aankomst op het werk de sokken konden uitknijpen (en erg Amerikaans: met 18 graden buiten stond de airconditioning in het kantoor op maximaal. Ik heb de hele dag gehoopt dat ik niet verkouden zou worden). Gelukkig was het weer vandaag beter waardoor de tocht naar het werk iets minder vervelend is (15 minuten lopen naar de metro, 20 minuten met de metro, 10 minuten lopen naar mijn werk). Ik kwam er afgelopen week samen met Bart ook achter dat wij met z’n tweetjes in New York zitten op 11 september. Erg bijzonder, want er gaat een enorme herdenkingsdienst plaatsvinden! Jullie krijgen het allemaal te horen.
1 Comments:
Hey Eva,
ziet er leuk uit, je nieuwe stulpje voor de laatste vier weken! Gaat al weer snel! Maar eerst heel veel plezier met Bart aankomende dagen, geniet ervan!
Liefs Pauline
Post a Comment
<< Home