New York vijf jaar na de aanslagen
Op 11 september 2001 stortte een vliegtuig zich om 08:46 uur met enorme kracht in één van de Twin Towers. Het begin van enorm veel gebeurtenissen. Ik had toen niet kunnen vermoeden dat ik vijf jaar later op diezelfde plek zou staan.
Bart en ik waren op zaterdag op de bus gestapt naar New York, want als je zo dicht bij de grote stad zit, dan moet je elke kans grijpen om erheen te gaan! Op zondag hadden we al even Ground Zero bekeken waar al flink wat mensen stonden te demonstreren, maar waar je ook prachtige foto's kon bekijken van de ramp. Op een hoekje stonden drie mensen de levensverhalen van alle slachtoffers van de ramp voor te lezen. Aan de zijkant van de bouwput was een herdenkingsmars bezig voor de eerste "officiële" dode: priester Michael Judge. Ongeveer twintig brandweer- en politiemannen stonden bij brandweerkazerne "Ladder 10" bijbelteksten en verhalen voor te lezen, omringd door honderden mensen. Overal waar je kwam wilden brandweermannen hun verhaal kwijt van die verschrikkelijke dag (346 van hen zijn omgekomen bij de berging). President Bush legde 's avonds kransen neer op de plek van de twee torens.
De volgende ochtend vroeg zijn we weer naar de plek des onheils gegaan. In de metro kwamen al mensen tegen die zichzelf van top tot teen gedecoreerd hadden met de Amerikaanse vlag. De voorpagina van de Daily News was helemaal zwart met een witte tekst: 8:46 en 9:03 uur. De inslag van de twee vliegtuigen. Eenmaal op Ground Zero aangekomen werden we onder de voet gelopen door cameraploegen, brandweermannen, huilende mensen, heel veel politiemensen met automatische geweren en protestgroepen. Dit leidde tot veel emoties. Een vrouw met een zwart t-shirt met de tekst "9/11: Ask questions, demand answers" stond ruzie te maken met een geëmotioneerde brandweerman. Zij vond dat deze aanslag door Bush was opgezet, hij verklaarde haar voor gek en beet haar toe: "Get the fuck out of this place! You fuckin' people don't deserve to be here. I was here, you fuckin' woman!". Uiteraard had iedere zelfrespecterende televisiezender zijn camera's op dit spektakel gericht.
Verderop stonden toeristen foto's te maken van familieleden die betraand door de hekken naar de bouwput stonden te staren. Het gaf mij een gevoel van schaamte. Zelfs Bart en ik zijn door een fotograaf met een enorme telelens op de foto gezet, omdat we tegen elkaar aangeleund naar een zangkoor stonden te luisteren. Bart vond het hilarisch: "Straks komen we morgen op Netwerk voorbij met als onderschrift: "Familieleden rouwen om de overledenen". Om 9:59 uur sprongen honderden branweermannen in de houding om hun laatste eer te bewijzen aan hun omgekomen kameraden. Erg indrukwekkend. Toch weet ik niet wat ik hier allemaal van moet denken. Protesteren tegen de Bush-regering vind ik prima, maar moet je je zo provocerend opstellen op een dag van rouw? Zet je politieke overtuigingen opzij en denk aan al die mensen die zijn omgekomen. Aan de andere kant , zo krijg je wel de aandacht. En al die mensen die "erbij" waren op 11 september. Moet je iedere vorm van kritiek wegwuiven, omdat je anders niet achter je land staat? Omdat je daarmee geen respect hebt voor de slachtoffers? Er zijn inmiddels al duizenden mensen gestorven in Irak en Afghanistan. Al die mensen zijn het ook waardig om voorgelezen te worden op een dag als deze. Aan de andere kant, ik wil het verdriet en de herinnering van al die mensen aan 11 september ook niet lacherig wegstoppen.
Kortom, het was een indrukwekkende dag. Ik ben er na maandag ook van overtuigd dat de problemen voorlopig nog niet opgelost zijn. Dat was wel duidelijk toen de mensen op bovenstaande foto hun ruzie begonnen met de aanslagen van 11 september en eindigden met het verhaal dat iedereen ook altijd tegen Israël is. Wat zitten mensen toch ingewikkeld in elkaar.
Bart en ik waren op zaterdag op de bus gestapt naar New York, want als je zo dicht bij de grote stad zit, dan moet je elke kans grijpen om erheen te gaan! Op zondag hadden we al even Ground Zero bekeken waar al flink wat mensen stonden te demonstreren, maar waar je ook prachtige foto's kon bekijken van de ramp. Op een hoekje stonden drie mensen de levensverhalen van alle slachtoffers van de ramp voor te lezen. Aan de zijkant van de bouwput was een herdenkingsmars bezig voor de eerste "officiële" dode: priester Michael Judge. Ongeveer twintig brandweer- en politiemannen stonden bij brandweerkazerne "Ladder 10" bijbelteksten en verhalen voor te lezen, omringd door honderden mensen. Overal waar je kwam wilden brandweermannen hun verhaal kwijt van die verschrikkelijke dag (346 van hen zijn omgekomen bij de berging). President Bush legde 's avonds kransen neer op de plek van de twee torens.
De volgende ochtend vroeg zijn we weer naar de plek des onheils gegaan. In de metro kwamen al mensen tegen die zichzelf van top tot teen gedecoreerd hadden met de Amerikaanse vlag. De voorpagina van de Daily News was helemaal zwart met een witte tekst: 8:46 en 9:03 uur. De inslag van de twee vliegtuigen. Eenmaal op Ground Zero aangekomen werden we onder de voet gelopen door cameraploegen, brandweermannen, huilende mensen, heel veel politiemensen met automatische geweren en protestgroepen. Dit leidde tot veel emoties. Een vrouw met een zwart t-shirt met de tekst "9/11: Ask questions, demand answers" stond ruzie te maken met een geëmotioneerde brandweerman. Zij vond dat deze aanslag door Bush was opgezet, hij verklaarde haar voor gek en beet haar toe: "Get the fuck out of this place! You fuckin' people don't deserve to be here. I was here, you fuckin' woman!". Uiteraard had iedere zelfrespecterende televisiezender zijn camera's op dit spektakel gericht.
Verderop stonden toeristen foto's te maken van familieleden die betraand door de hekken naar de bouwput stonden te staren. Het gaf mij een gevoel van schaamte. Zelfs Bart en ik zijn door een fotograaf met een enorme telelens op de foto gezet, omdat we tegen elkaar aangeleund naar een zangkoor stonden te luisteren. Bart vond het hilarisch: "Straks komen we morgen op Netwerk voorbij met als onderschrift: "Familieleden rouwen om de overledenen". Om 9:59 uur sprongen honderden branweermannen in de houding om hun laatste eer te bewijzen aan hun omgekomen kameraden. Erg indrukwekkend. Toch weet ik niet wat ik hier allemaal van moet denken. Protesteren tegen de Bush-regering vind ik prima, maar moet je je zo provocerend opstellen op een dag van rouw? Zet je politieke overtuigingen opzij en denk aan al die mensen die zijn omgekomen. Aan de andere kant , zo krijg je wel de aandacht. En al die mensen die "erbij" waren op 11 september. Moet je iedere vorm van kritiek wegwuiven, omdat je anders niet achter je land staat? Omdat je daarmee geen respect hebt voor de slachtoffers? Er zijn inmiddels al duizenden mensen gestorven in Irak en Afghanistan. Al die mensen zijn het ook waardig om voorgelezen te worden op een dag als deze. Aan de andere kant, ik wil het verdriet en de herinnering van al die mensen aan 11 september ook niet lacherig wegstoppen.
Kortom, het was een indrukwekkende dag. Ik ben er na maandag ook van overtuigd dat de problemen voorlopig nog niet opgelost zijn. Dat was wel duidelijk toen de mensen op bovenstaande foto hun ruzie begonnen met de aanslagen van 11 september en eindigden met het verhaal dat iedereen ook altijd tegen Israël is. Wat zitten mensen toch ingewikkeld in elkaar.
3 Comments:
Fantastic web site. A lot of helpful info here.
I'm sending it to a few friends ans additionally sharing in delicious. And certainly, thank you for your effort!
Feel free to surf to my web blog :: コーチバッグ
Hey! This is kind of off topic but I need some guidance from
an established blog. Is it very hard to set up your own blog?
I'm not very techincal but I can figure things out pretty fast. I'm thinking about creating my own but I'm not sure where to begin. Do you have any ideas or suggestions? Appreciate it
Also visit my web-site - ミュウミュウ店舗
Genuinely when someone doesn't know afterward its up to other users that they will help, so here it happens.
Also visit my webpage chloe バッグ
Post a Comment
<< Home