Update visum
Goed. Vandaag schraapte ik mijn moed bijeen om een telefoontje te plegen met de US Customs and Border Protection. Hoewel Frederick zonder problemen het land is uitgekomen, terwijl hij ook te lang in Amerika was gebleven, besloot ik toch maar even te bellen. Het begin van het telefoongesprek was eigenlijk wel hilarisch. Ik werd in de wacht gezet om vervolgens vijf minuten te moeten horen: "U heeft nul wachtenden voor u". Daarna kreeg ik een enorm botte tante aan de lijn die niet eens naar mijn verhaal wilde luisteren. Ik had nog maar nauwelijks gezegd dat ik twee dagen langer dan mijn visum moest blijven en toen kreeg ik al te horen dat dat niet kon. Nee, dat weet ik ook wel. Waarom denk je dat ik bel? Vervolgens zei ze dat ik een extension of stay moest aanvragen en hing weer op. Daar word ik dus agressief van. Inmiddels heb ik mijn baas gebeld of hij me kan helpen, want ik ga in geen honderd jaar 200 dollar betalen voor die extra twee dagen. Inmiddels heb ik besloten dat ik gewoon op 2 oktober naar huis ga als dit niet wordt opgelost en riskeer ik maar de nietigheid van mijn visum. Sheila zei het zelf vanochtend ook al: "Het zijn allemaal gemene mensen. Zij gaan om vijf uur naar huis en geven helemaal niks om je persoon, ook al probeer je zo hard om je aan de regels te houden. Als dit land wat aardiger zou zijn voor de mensen die er een bijdrage aan leveren, dan zou het misschien een leuk land zijn om te wonen". Om vervolgens te zeggen: "Je wilt zeker heel graag naar huis?".
Sorry mensen voor een erg negatief berichtje! Ik heb het hier geweldig. Voel me gezegend dat ik Caroline ben tegengekomen, vereerd dat ik op zo'n mooi kantoor mag werken, verheugd over alle leuke dingen die ik hier heb gedaan, blij dat Bart hier nu is, maar heb ook nog nooit zo naar huis verlangd. En dat komt toch voornamelijk door mentaliteit van de mensen hier: ongeïnteresseerd en kil. En daar voel ik me als gezelligheidsdier toch wel een beetje door afgestoten.
Sorry mensen voor een erg negatief berichtje! Ik heb het hier geweldig. Voel me gezegend dat ik Caroline ben tegengekomen, vereerd dat ik op zo'n mooi kantoor mag werken, verheugd over alle leuke dingen die ik hier heb gedaan, blij dat Bart hier nu is, maar heb ook nog nooit zo naar huis verlangd. En dat komt toch voornamelijk door mentaliteit van de mensen hier: ongeïnteresseerd en kil. En daar voel ik me als gezelligheidsdier toch wel een beetje door afgestoten.
0 Comments:
Post a Comment
<< Home