Eva in Washington D.C.
Op 30 juni ben ik naar Washington D.C. vertrokken om daar stage te gaan lopen bij advocatenkantoor Fish & Richardson P.C. Het kantoor specialiseert zich in intellectuele eigendom. Ik ga daar 4 dagen per week werken. Daarnaast zal ik onderzoek moeten doen! Er zijn bovendien plannen om met vriendinnen Jena en Allison een roadtrip te maken naar New York! Op deze weblog kunnen jullie lezen over al mijn avonturen!
About Me
- Name: Eva
- Location: Willemstad, Curaçao
Leuk dat je hier een kijkje komt nemen! Ik ben Eva, 37 jaar en ik woon sinds 2020 met mijn man Bart en onze kinderen Benthe (8 jaar), Gijs (6 jaar) en Meike (2 jaar) op Curacao. Via deze blog wil ik je op de hoogte houden van het reilen en zeilen op dit mooie eiland.
Tuesday, May 30, 2006
Bart en ik zijn fan. Iedere dinsdag positioneren wij ons voor de televisie om naar "Herman zoekt chef" te gaan kijken. Het programma draait om chefkok Herman den Blijker die een chefkok zoekt voor nieuwe restaurant "Herrie". Wij vinden Herman briljant. Hij is recht voor zijn raap, grappig, maar vooral een uitstekende kok. Ik ben jaloers. Eigenlijk wil ik ook een goede keukenprinses worden. Ik kan wel goed koken, maar dan vooral doordat ik recepten van de achterkant van de Honig-pakjes aflees. Ik ben de mensen bij Honig daar enorm dankbaar voor! Misschien moet ik dus maar chef worden. "Nee hoor", roept Bart vanaf het bed, "jij wilt advocaat worden op een mooi kantoor. Bovendien ben jij een te grote stresskip voor chefkok. Misschien moet je hobbychef worden?" Dat lijkt mij inderdaad wel leuk. Candlelight suppers organiseren à la Hyacinth Bucket als "Chef of the House" in mijn appeltaart/jurkje-schort. Ik zie het al helemaal zitten. Jullie horen er nog van!
Saturday, May 27, 2006
Tentamentraining
Ik wil Bart hierbij een enorme grote knuffel geven. Hij wees mij er vandaag op dat het SGOR (Studentengenootschap voor Onderneming en Recht) aanstaande maandag een tentamentraining geeft voor het vak Ondernemingsrecht 1. Dit is juist het vak waar ik ontzettend tegen op zie. De training wordt gegeven door mensen van Trip Advocaten en geeft dus waarschijnlijk een goed beeld weer van de gehele stof die we voor het tentamen moeten kennen. Ik heb er vertrouwen in! Helaas moet ik daarvoor een etentje bij Paul afzeggen, maar ja, studie gaat voor, nietwaar?
Friday, May 26, 2006
Independence Day
Voor wie het leuk vindt: op de website http://www.july4thparade.com/ kun je alles lezen over de festiviteiten in Washington D.C. omtrent onafhankelijkheidsdag! Grinnik, misschien ga ik wel een hoed kopen met de Amerikaanse vlag erop en daarna hard het volkslied meezingen...
Weer, weer, weer
Weet je wat mij de afgelopen tijd is opgevallen? Washington heeft al weken last van thunderstorms, maar het is er wel 29 graden. In Groningen regent het ook al weken, maar daar lijkt de temperatuur iedere dag te zakken. Het zou mij niks verbazen als we het vriespunt nog gaan halen... Hoewel het ontzettend Nederlands is om over het weer te praten, wil ik hier toch een bericht aan wijden.
Ik ben namelijk een echte Nederlander. Ik praat altijd over het weer. Vorig jaar rond deze tijd was ik namelijk ook al aan het klagen over het weer. Voor wie zich het nog kan herinneren, het was vorig jaar prachtig weer in juni. Ik was toen hard aan het leren voor mijn tentamens en deed mijn beklag tegen iedereen die het maar wilde horen (of niet) dat ik met 30 graden in de bibliotheek zat! Uiteraard hoopte ik dat het in juli en augustus beter zou worden, maar toen begon het juist weer te regenen. Daar heb ik ook over gezeurd. Mijn zomervakantie werd namelijk grondig verpest door $%&^weer! Hoogstwaarschijnlijk had ik ook geklaagd als het mooi weer was geweest: ik heb de hele vakantie gewerkt en was dan kwaad geweest dat ik binnen moest zitten.
Enfin, eigenlijk zou ik nu dus heel blij moeten zijn met regen. Mijn enige doel in het leven is momenteel om mijn vier tentamens te halen (ga alsjeblieft voor me duimen op 1, 6, 8 en 15 juni. Ik heb alle positieve energie nodig!) en wat is er dan mooier dan geen afleiding hebben van mensen op terrasjes? Ongewild echter dwaal ik steeds af naar het mooie weer dat ik in Amerika zal aantreffen. Aaaaah, zon, geen regen, heerlijk! Ik las echter wel dat het in de zomer ontzettend warm kan worden in Washington DC. Hmmmm, ik hoor het al: bereid je maar voor op geklaag van mij deze zomer.
Ik ben namelijk een echte Nederlander. Ik praat altijd over het weer. Vorig jaar rond deze tijd was ik namelijk ook al aan het klagen over het weer. Voor wie zich het nog kan herinneren, het was vorig jaar prachtig weer in juni. Ik was toen hard aan het leren voor mijn tentamens en deed mijn beklag tegen iedereen die het maar wilde horen (of niet) dat ik met 30 graden in de bibliotheek zat! Uiteraard hoopte ik dat het in juli en augustus beter zou worden, maar toen begon het juist weer te regenen. Daar heb ik ook over gezeurd. Mijn zomervakantie werd namelijk grondig verpest door $%&^weer! Hoogstwaarschijnlijk had ik ook geklaagd als het mooi weer was geweest: ik heb de hele vakantie gewerkt en was dan kwaad geweest dat ik binnen moest zitten.
Enfin, eigenlijk zou ik nu dus heel blij moeten zijn met regen. Mijn enige doel in het leven is momenteel om mijn vier tentamens te halen (ga alsjeblieft voor me duimen op 1, 6, 8 en 15 juni. Ik heb alle positieve energie nodig!) en wat is er dan mooier dan geen afleiding hebben van mensen op terrasjes? Ongewild echter dwaal ik steeds af naar het mooie weer dat ik in Amerika zal aantreffen. Aaaaah, zon, geen regen, heerlijk! Ik las echter wel dat het in de zomer ontzettend warm kan worden in Washington DC. Hmmmm, ik hoor het al: bereid je maar voor op geklaag van mij deze zomer.
Thursday, May 25, 2006
Tuesday, May 23, 2006
Oh, it's such a perfect day!
Ik denk dat maandag 22 mei als één van de meest geslaagde dagen uit mijn bestaansgeschiedenis zal ingaan. Zoals ik al eerder had geschreven, heb ik gisteren mijn referaat gehouden over de garantieverbintenis. Het onderwerp draait om de rechtsgevolgen van het geven van een garantie. Dit kan betrekking hebben op het kopen van een huis (waar later blijkt dat de vloer verrot is) of de aankoop van een auto met een kilometerstand van 43.000 terwijl het later 93.000 blijkt te zijn. Ik heb aan de hand van uitspraken van de Hoge Raad besproken wat een koper hier tegen kan ondernemen. Het ging ontzettend goed! Ik heb een 8,5 gekregen, waarmee ik het seminaar aansprakelijkheidsrecht met een 8 afsluit! Hoera! Dit was het eerste spannende moment van de dag!
Daarna had ik een vergadering van de Universitaire Commissie Emancipatiezaken waar ik als student-lid zitting in heb. We hebben de afgelopen tijd een schema gemaakt van het aantal vrouwen in hoge functies binnen de Universiteit en dat aantal blijkt dramatisch laag te zijn. Wat zeg ik je: van alle onderzoeksdirecteuren is niemand vrouw, van alle opleidingsdirecteuren maar drie (en volgens mij zijn het er in totaal iets van 25) en bij het College van Bestuur en Decanen is er weer geen enkele vrouw te bekennen! Ik ga er nu een persbericht over schrijven en dit gaan we verspreiden. We organiseren ook een ronde tafelgesprek waar we met studentes en aio's (assistent in opleiding: deze mensen willen uiteindelijk promoveren. Het aantal vrouwen daarvan dat later een hoge functie zal bekleden is heel klein, vooral bij Rechten) gaan praten over hun ideëen over een carriere enerzijds en een gezin anderzijds. Lijkt me erg leuk, alleen ben ik dan nog steeds in Washington gesitueerd!
Tegen de tijd dat het vijf uur was geworden begon een bijeenkomst waar ik me al maanden op had voorbereid: de uitslag van de verkiezingen binnen de Faculteit en Universiteit! Zoals jullie waarschijnlijk allemaal wel weten ben ik dit jaar lijsttrekker voor Progressief Rechten (één van de twee politieke partijen binnen de Faculteit der Rechtsgeleerdheid. We strijden om de negen zetels binnen de Faculteitsraad) en we hebben een geweldige campagne gevoerd (met dank aan mijn vader voor de sponsoring en Wim voor de prachtige enveloppen: jullie houden nog een fles wijn van me tegoed!). Momenteel bezetten we drie zetels in de raad en dat wilden we dit jaar tcoh wel vergroten. Het begon allemaal chaotisch. We waren met teveel mensen in een zaaltje gepropt en dat leverde veel gemopper en zweetvlekken op. De rector dacht het nog eens lekker te kunnen rekken door een filmpje te laten zien. Dat bleek erg leuk te zijn. De afgelopen maanden hebben twee studenten een documentaire gemaakt over studentbesturen en ze lieten daar een trailer van zien. Het leverde hilariteit alom op. Eén studentbestuurder kwam aan het woord en zei: "Het is ook zo'n drukke week geweest. Ik moest zoveel borrels bezoeken"! Het publiek in de zaal gaf daarop een daverend applaus en velen (waaronder ik) lagen onder de tafel van het lachen. Hoewel het ontzettend studentikoos klinkt, zit er wel een kern van waarheid in. In mijn bestuursjaar bij Simon van der Aa vond ik de drukste weken ook die waar je allerlei constitutieborrels af moest gaan. Daarna werden alle uitslagen per faculteit bekendgemaakt. Rechten is altijd de laatste, omdat bij ons de strijd altijd het grootst is. Ik kon bijna niet meer op mijn benen staan; de zenuwen raasden zo door mijn lichaam heen dat ik mijn glas rode wijn halverwege heb neergezet, omdat mijn handen zo trilden. Bart hing om die reden ook aan mijn schouders. Toen was eindelijk het verlossende moment: we hadden ons stemmenaantal verdubbeld en waren daarmee op 4 zetels uitgekomen. Ik heb nog nooit zo hard geschreeuwd! We stonden met alle mensen van de vereniging op de tafel te dansen en te gillen! Als lijsttrekker werd ik nog naar voren geroepen door de rector om ons programma te verdedigen en daarna heb ik de hele avond alleen maar felicitaties gekregen en gegeven. Het leuke is ook nog dat 169 mensen op mij hebben gestemd: men kon zich niet herinneren wanneer iemand meer stemmen had gekregen!
Ik ben gisteren na het verkiezingsetentje om 22:30 uur naar bed gegaan: het feest dat we ons maandenlang hadden voorgehouden als we zouden winnen, is er niet van gekomen. Dat komt later nog wel. De zenuwen hebben mij gisteren volledig gesloopt. Daarom zou ik alleen nog willen verwijzen naar de foto bovenin: daar staan de nummers 1 (ik), 2 (Jarco) en 3 (Femke) met het fantastische nummer 4 in de hand! We zijn heel blij!
Sunday, May 21, 2006
Schorre stem
Bah, de vervelendste dingen gebeuren altijd op de meest onmogelijke momenten. Morgen moet ik een ontzettend belangrijk referaat gaan houden over de garantieverbintenis en nu ben ik schor. Ik weet niet hoe het komt. Ik ben de afgelopen tijd niet al te laat op bed gegaan, ik heb niet te veel gedronken en toch ben ik aan het hoesten. Misschien is het een teken dat ik snel op stage moet! Duim dus voor me dat mijn keel morgen iets gesmeerder is.
Friday, May 19, 2006
Visum
Hiephiephoera! Mijn paspoort werd vanochtend keurig afgeleverd MET een visum erin. Het is 10 jaar geldig tot en met 16 maart 2016. Ik ben blij!
Daarnaast ontving ik gisteren een bericht van Frederick die momenteel in Washington vertoeft. Hij zag in het gastenboek van het International Student House staan dat ik eind juni arriveer en aangezien hij pas 7 juli vertrekt, wilde hij me wel een rondleiding geven! Ik kreeg ook nog een telefoontje van één van de andere meiden die deze zomer naar Washington vertrekt: of ik zin had om volgende week wat te gaan drinken om ervaringen uit te wisselen! Leuk, ik heb er erg veel zin in!
Daarnaast ontving ik gisteren een bericht van Frederick die momenteel in Washington vertoeft. Hij zag in het gastenboek van het International Student House staan dat ik eind juni arriveer en aangezien hij pas 7 juli vertrekt, wilde hij me wel een rondleiding geven! Ik kreeg ook nog een telefoontje van één van de andere meiden die deze zomer naar Washington vertrekt: of ik zin had om volgende week wat te gaan drinken om ervaringen uit te wisselen! Leuk, ik heb er erg veel zin in!
Thursday, May 18, 2006
Kroeg met boeken
De Universiteitsbibliotheek (in de studentenmond liefkozend " De UB" genoemd) is een waar fenomeen. Nog nooit heb ik meegemaakt dat een bibliotheek zo populair was dan in deze periode. De UB is echter niet zo zeer populair vanwege haar uitgebreide collectie boeken, maar vanwege het hoge gehalte testostoron en oestrogeen. De UB is namelijk een ware ontmoetingsplek. Een oudere man klaagde er afgelopen maand over: " Is het hier soms een kroeg?". Het trappenhuis is namelijk een kakefonie van geluiden en mensen. Kom gerust eens op een zondag in de tentamenperiode in de ub langs. Je zou zweren dat er een belangrijk evenement plaatsvindt, maar niets is minder waar. Men zit hier te "studeren". Dit kroeggehalte komt ook in gesprekken over de ub naar voren. Men zegt namelijk altijd " Ik ga morgen naar de UB. Komen jullie ook?" in plaats van " Er staat een geweldig boek over openlijke geweldpleging in de UB. Die moet ik lezen!". Nergens wordt gesproken van het woord "studeren". Nee, nee, hoewel een bibliotheek vooral een plaats is waar gestudeerd moet worden, is de populairste plaats binnen "de ub": de kantine! De plek is zo populair dat er de afgelopen weken een felle discussie over heeft plaats gevonden. Het VOS (één van de drie studentenfracties binnen de Universiteitsraad) heeft namelijk voorgesteld om het afgescheiden deel voor het personeel op te heffen en dit te gebruiken voor de studenten, aangezien je er hutjemutje staat in drukke tentamensperiodes. Uiteraard leidde dit tot veel commotie onder het UB-personeel (ik las in het personeelsblad dat er werd opgeroepen tot acties...Dat is het voordeel van een baantje bij de UB), maar tot grote spijt voor hen is het College van Bestuur van de Universiteit afgelopen week akkoord gegaan. De studenten krijgen meer ruimte om te leuten.
Het meest verkochte artikel in de kantine is het bakje koffie. Naast de red bull is dit namelijk het enige middel om je wakker te houden in een warme, muffe bibliotheek waar de air conditioning helaas nog uitgevonden moet worden. Het bakje koffie is ook een uitstekend excuus om zo vaak mogelijk van je plaats te gaan en daarbij, indien mogelijk, een hele horde vrienden mee te slepen. Bij één van mijn meest memorabele bezoeken aan de UB presteerden vrienden Paul, Jarco en Bart het om welgeteld drie kwartier te studeren, waarbij de rest van de zes uur en een kwartier werd besteed aan het drinken van koffie, het eten van warme broodjes bij Huize Maas en het kijken van voetbal in de kroeg. Dit alles terwijl Saskia en ik rustig aan het studeren waren.
Mensen met enorme horde vrienden leveren ook veel ergernis op. Zij hebben namelijk de vervelende gewoonte om bij het opstaan van hun stoel zich al te wanen in de kantine. Ja, je begrijpt het goed, hele levensverhalen worden op dat moment al uit de doeken gedaan en dat terwijl jij daar met je boekje probeert te studeren. Deze irritatie wordt ook opgewekt door het gebruik van mobiele telefoons. Ik zal je niet de verscheidende keren vertellen dat ik heftig opschrok uit mijn gedachten, omdat het trilalarm van een mobiel op een tafel ergens afging. Studenten worden veelvuldig gebeld in de ub (vooral als je bij Vindicat zit en je jaarclub en dispuut je dag en nacht lastig vallen). Het volgende tafereel doet zich dan voor: " tril, tril, tril, tril". Student neemt op: " wacht even", wordt er dan vaak op luistertoon gezegd. Let wel, deze eenvoudige doch storende bezigheid leidt er over het algemeen toe dat twintig mensen opkijken van hun boek. Hoezo, wij zijn geconcentreerd bezig? Om ervoor te zorgen dat de persoon aan de andere kant van de lijn niet te lang moet wachten (tsja, je huis zou in de fik kunnen staan), wordt er dan vaak ook een draf ingezet. Als medewerker van de ub zie ik iedere dag mensen in een versnelde looppas langs mijn balie lopen met een mobiele telefoon in de hand. Ongeveer drie meter voor het einde van de zaal acht men het veilig om te gaan praten. De meest uitgesproken openingszin? " Ja, hahaha, ik zit in de ub. Koffie? Is goed. 'k Zie je zo!". Of er wordt gebeld omdat een huisgenootje de avond daarvoor bij een vage kerel in bed heeft gelegen en nu niet weet wat ze moet doen. Deze gesprekken worden vaak gevoerd voor de deur van de zaal ten gevolge waarvan de halve zaal kan meegenieten. Overigens zijn er plannen om een algeheel belverbod in de ub in te stellen. Lijkt mij een uitstekend plan!
Vrouwelijke studenten lijken ook te denken dat ze hier de perfecte huwelijkskandidaat kunnen vinden. Veelvuldig vindt je hier vrouwen die ofwel kleren aanhebben waarvan je doet vermoeden dat Lippelap de overtollige reepjes stof in een opruimingsbak heeft gedaan en waar zij die dag hebben geshopt (ze hebben dus bijna niks aan) ofwel ze hebben zichzelf "overdressed". Deze laatste outfit doet je vaak denken aan iemand op een feest: enorm veel kettingen en oorbellen, glittertopjes, zwierige rokken en mooie schoentjes. Beide soorten dames zorgen ervoor dat vele hoofden opkijken als ze langslopen. Het is hier bijna een veemarkt.
Afgelopen week kreeg ik te horen dat mijn ontslagbrief is ontvangen en dat mijn contract per 1 juli wordt ontbonden. Snif......ik ga het hier missen. Overigens blijf ik hier nog steeds studeren nadat ik van de stage terugkom. Wees gerust: de aanbiedingen bij Lippelap zal ik voorbij lopen!
Het meest verkochte artikel in de kantine is het bakje koffie. Naast de red bull is dit namelijk het enige middel om je wakker te houden in een warme, muffe bibliotheek waar de air conditioning helaas nog uitgevonden moet worden. Het bakje koffie is ook een uitstekend excuus om zo vaak mogelijk van je plaats te gaan en daarbij, indien mogelijk, een hele horde vrienden mee te slepen. Bij één van mijn meest memorabele bezoeken aan de UB presteerden vrienden Paul, Jarco en Bart het om welgeteld drie kwartier te studeren, waarbij de rest van de zes uur en een kwartier werd besteed aan het drinken van koffie, het eten van warme broodjes bij Huize Maas en het kijken van voetbal in de kroeg. Dit alles terwijl Saskia en ik rustig aan het studeren waren.
Mensen met enorme horde vrienden leveren ook veel ergernis op. Zij hebben namelijk de vervelende gewoonte om bij het opstaan van hun stoel zich al te wanen in de kantine. Ja, je begrijpt het goed, hele levensverhalen worden op dat moment al uit de doeken gedaan en dat terwijl jij daar met je boekje probeert te studeren. Deze irritatie wordt ook opgewekt door het gebruik van mobiele telefoons. Ik zal je niet de verscheidende keren vertellen dat ik heftig opschrok uit mijn gedachten, omdat het trilalarm van een mobiel op een tafel ergens afging. Studenten worden veelvuldig gebeld in de ub (vooral als je bij Vindicat zit en je jaarclub en dispuut je dag en nacht lastig vallen). Het volgende tafereel doet zich dan voor: " tril, tril, tril, tril". Student neemt op: " wacht even", wordt er dan vaak op luistertoon gezegd. Let wel, deze eenvoudige doch storende bezigheid leidt er over het algemeen toe dat twintig mensen opkijken van hun boek. Hoezo, wij zijn geconcentreerd bezig? Om ervoor te zorgen dat de persoon aan de andere kant van de lijn niet te lang moet wachten (tsja, je huis zou in de fik kunnen staan), wordt er dan vaak ook een draf ingezet. Als medewerker van de ub zie ik iedere dag mensen in een versnelde looppas langs mijn balie lopen met een mobiele telefoon in de hand. Ongeveer drie meter voor het einde van de zaal acht men het veilig om te gaan praten. De meest uitgesproken openingszin? " Ja, hahaha, ik zit in de ub. Koffie? Is goed. 'k Zie je zo!". Of er wordt gebeld omdat een huisgenootje de avond daarvoor bij een vage kerel in bed heeft gelegen en nu niet weet wat ze moet doen. Deze gesprekken worden vaak gevoerd voor de deur van de zaal ten gevolge waarvan de halve zaal kan meegenieten. Overigens zijn er plannen om een algeheel belverbod in de ub in te stellen. Lijkt mij een uitstekend plan!
Vrouwelijke studenten lijken ook te denken dat ze hier de perfecte huwelijkskandidaat kunnen vinden. Veelvuldig vindt je hier vrouwen die ofwel kleren aanhebben waarvan je doet vermoeden dat Lippelap de overtollige reepjes stof in een opruimingsbak heeft gedaan en waar zij die dag hebben geshopt (ze hebben dus bijna niks aan) ofwel ze hebben zichzelf "overdressed". Deze laatste outfit doet je vaak denken aan iemand op een feest: enorm veel kettingen en oorbellen, glittertopjes, zwierige rokken en mooie schoentjes. Beide soorten dames zorgen ervoor dat vele hoofden opkijken als ze langslopen. Het is hier bijna een veemarkt.
Afgelopen week kreeg ik te horen dat mijn ontslagbrief is ontvangen en dat mijn contract per 1 juli wordt ontbonden. Snif......ik ga het hier missen. Overigens blijf ik hier nog steeds studeren nadat ik van de stage terugkom. Wees gerust: de aanbiedingen bij Lippelap zal ik voorbij lopen!
Boek
Voor wie echt een heel erg grappig boek wil lezen: "I always get my sin" van Maarten H. Rijkens. Het boek beschrijft de ongelooflijke fouten die Nederlanders maken als ze Engels spreken. Zo heb je het klassieke voorbeeld (overigens weet ik niet of die in het boek staat) dat een ondernemer zegt dat hij een "undertaker" is....In het Engels betekent dat dus dat je een begrafenisondernemer bent! Ik heb vandaag in een scheur gelegen om het boek!
Wednesday, May 17, 2006
Het consulaat.....
Ik weet nu waar criminelen terechtkomen na hun dood: het Amerikaanse consulaat. Nog nooit heeft iemand mij zo in de stress weten te helpen als dit kantoor (en geloof me, dat zegt heel veel!)! Samen met Bart arriveerde ik om 10:10 uur bij het consulaat alwaar ik in de rij langs een hek moest gaan staan zodat ze ons goed konden bekijken (ik zal maar niet vertellen wat voor gedachten bij mij naar boven kwamen bij deze actie). Via een stem uit de intercom moest ik zeggen wat ik kwam doen en dan werd het hek geopend. Dat was nog niet zo moeilijk. Eén minuut later was ik al verbijsterd. De man voor mij werd bij het fouilleren gevraagd of hij een slok water uit zijn Spa blauw flesje wilde nemen, omdat men bang was dat het vergiftigd zou zijn. De man in kwestie was een Amerikaanse militair die zijn paspoort was verloren en zelfs hij trok zijn wenkbrauwen op. Bart vroeg zich volgens mij af waarom ik in hemelsnaam naar de Verenigde Staten wil. Na het grondig controleren van tas en lichaam kwamen we bij de volgende hindernis. We werden in twee rijen gesplitst (Amerikanen en niet-Amerikanen) en moesten voor een deur wachten. Af en toe klonk er vanuit een luidspreker "STAND IN LINE!"als iemand uit onze rij een stap naar de zijkant had gezet. In Londen schreeuwen ze bij de bewakers-met-de-grappige-helmen tegenwoordig "Stand behind the line"; als je dat ooit hebt gehoord dan kun je je voorstellen hoe dit klonk. Daarna werden we met vijf mensen in een hokje van 2 bij 2 geduwd waar je nogmaals volledig werd gefouilleerd (bij mij moesten ook de schoenen uit omdat er een metaal gespje op zat). Gelukkig had ik een vriendelijke bewaker en kon ik snel doorlopen. Via een deur kwam je in een kamer van 4 bij 4 waar ongeveer 30 mensen al zaten te wachten. Je kon je gegevens bij een loket afgeven. En daar begon dus het gedonder. De mevrouw (die overigens erg slecht Engels sprak) achter het glas wees mij erop dat ik niet de juiste papieren bij me had. Verbaasd legde ik uit dat ik alles had ingevuld en dat deze informatie correct was. Nee, nee, het was niet in orde. Er zat geen barcode op het formulier en dus had ik geen recht op een visum. Ik had volgens haar 45 minuten om een nieuw formulier in te vullen en uit te printen en nee, ze wist niet waar ik hier een internetcafé kon vinden. Laat ik hier benadrukken dat de paniek toen als een golf over mij sloeg, zoals zee over het strand. Waar moest ik hier een computer vinden? Ik ben vaker in Londen dan in mijn eigen hoofdstad geweest, dus ik was helemaal in de war. Ik kon Bart niet bellen, want ik mocht mijn mobiele telefoon niet mee naar binnen nemen. Als een kip zonder kop begon ik daarom over het Museumplein te lopen, terwijl de meest verschikkelijke gedachten door mijn hoofd vlogen: "Mijn visum wordt nu afgewezen, ik heb mijn ticket voor niks gekocht" en "Klote consulaat! Ik ga nooit meer naar Amerika" en "Verdorie, het is warm en ik heb drie lagen kleding aangetrokken". Uiteindelijk ben ik bij een boekhandel naar binnen gelopen (aaaaaah, daar voel ik me altijd thuis) en gelukkig was daar een mevrouw die mij heeft uitgelegd waar ik een internetcafé kon vinden. Het was alleen wel een stuk lopen en ik had zoveel tijd verloren met het vervloeken van de Bush-regering dat ik nog maar 20 minuten over had. Bij het café aangekomen kwam alles in orde. Ik bleek de zesde persoon die dag te zijn die het formulier opnieuw moest uitprinten en zo stond ik vijf minuten voor tijd weer binnen de hekken van het Consulaat. Ik werd weer twee keer gefouilleerd (inmiddels was mijn blouse tot een kreuk verworden en was de Hoornse plas niks bij het zweet op mijn rug en voorhoofd). Eenmaal in de wachtkamer heb ik een uur gewacht door voor mij uit te staren. Ik had mijzelf voorgenomen Rechtseconomie te gaan leren, maar was zo aan het bibberen dat daar echt niks meer van kwam. Gelukkig ben ik erg goed in luistervinken. De problemen van andere mensen waren (gelukkig) iets groter. Een een ontzettend goed uitziende man naast mij bleek ooit eens een gestolen goed te hebben gekocht en moest nu een bewijs van de rechtbank dat hij was vrijgesproken . "Come back tomorrow", werd er tegen hem gezegd. Wel sneu overigens; hij moest zo lang wachten dat zijn vrouw inmiddels al naar het vliegveld was gegaan omdat ze in New York woonde. Hij kon haar niet eens meer uitzwaaien. De bewaker kwam hem vertellen dat zij hem nog zou bellen. Voor mij zat een koppel die missionair werk in Amerika wilde gaan doen. De vrouw droeg een tasje met zich mee van "Kansas City is great"en dan krijg ik al bedenkingen bij zo'n persoon. Ik vind Kansas City namelijk helemaal niet zo "great". Ik vind het bovendien raar dat je mensen wilt gaan bekeren in een land waar het woord God vaker wordt gebruikt dan het woord " and". Het bleek voor hen nogal moeilijk te zijn om een visum te verkrijgen, vooral omdat ze hun geld wilde gaan verdienen in Amerika. De consul keek daarom bedenkelijk, maar gaf ze uiteindelijk toestemming. Na het afnemen van mijn vingerafdrukken was het interview daarna niet zo moeilijk meer. Er werden wat vragen over de aard van mijn stage gesteld en waar ik ging wonen en dat was het wel zo'n beetje. Al met al stond ik tweëenhalf uur later weer buiten met de gedachte dat mijn paspoort aankomende vrijdag wordt langsgebracht MET een visum erin. Ik kan uiteindelijk naar Amerika en dat geeft toch wel een goed gevoel. Bart bleek overigens al die tijd buiten te hebben gezeten; ik ben dus zo aan het stresskippen geweest dat ik hem niet eens heb gezien. Hij mij overigens ook niet. Ik wil dus niet weten hoe ik er dus op dat moment moet hebben uitgezien....Een nieuwe les geleerd: verwacht altijd het onverwachte bij de Amerikanen!
Tuesday, May 16, 2006
Websites
Voor wie benieuwd is waar ik ga werken en waar ik kom te wonen:
www.fr.com (website van het advocatenkantoor);
www.ishdc.org (website van het International Student House in Washington D.C.).
www.fr.com (website van het advocatenkantoor);
www.ishdc.org (website van het International Student House in Washington D.C.).
It's raining good news!
Vandaag bleek een zeer gezegende dag te zijn. Via de e-mail kwam ik er vanochtend achter dat ik toch drie maanden kan verblijven in het International Student House in plaats van de toegezegde twee maanden. Dit betekent dat ik maar twee dagen hoef te overbruggen in een hotel als ik weer naar Nederland vlieg. Bovendien heb ik een kamer toebedeeld gekregen waar ik met twee andere meisjes zal slapen. Deze woonruimte is goedkoper dan de aangevraagde tweepersoonskamer, dus dat valt ook weer reuze mee! Daarnaast ontving ik vanmiddag een brief van het Groninger Universiteitsfonds waarin staat dat ik 300 euro ontvang voor mijn stage! Het klinkt misschien weinig, maar als het Marco Polofonds mijn aanvraag ook honoreert, dan heb ik toch al weer 1000 euro bij elkaar gesprokkeld! Dat is weer een maand huur in Washington D.C.!
Ik ben nu de laatste papieren aan het bij elkaar sprokkelen voor het Amerikaanse consulaat. Ik vertrek morgenvroeg met de trein van 07:14 uur naar Amsterdam. Ik ben voorbereid: volgens bronnen wordt je behandeld als een terrorist! De volgende papieren moeten worden meegenomen: DS-156 formulier (betreft informatie over verblijf, stage en waar ik aan moet geven of ik in het verleden een prostitutee ben geweest, heb meegewerkt aan de vervolging van Joden in de Tweede Wereldoorlog of ik ooit een kind heb gebaard in de VS en die heb achtergelaten....), DS-158 (gaat over mijn familie en vroegere bijbaantjes. Daar moet ik bijvoorbeeld bij mij baantje als verkoopster in een boekhandel aangeven wat ik daar precies moest doen....? Ehhhh, ik verkocht wapens?), een pasfoto van 50 bij 50 mm, 85 euro voor het visum, een kopie van mijn bankrekening om aan te tonen dat ik genoeg geld heb, een bewijs van banden met Nederland en een uitnodiging van het advocatenkantoor in Washington. Ik mag bovendien geen electronische apparatuur mee naar binnen nemen, geen "bulky" bags en geen drink- en etenswaren. Ik hou jullie op de hoogte!
Ik ben nu de laatste papieren aan het bij elkaar sprokkelen voor het Amerikaanse consulaat. Ik vertrek morgenvroeg met de trein van 07:14 uur naar Amsterdam. Ik ben voorbereid: volgens bronnen wordt je behandeld als een terrorist! De volgende papieren moeten worden meegenomen: DS-156 formulier (betreft informatie over verblijf, stage en waar ik aan moet geven of ik in het verleden een prostitutee ben geweest, heb meegewerkt aan de vervolging van Joden in de Tweede Wereldoorlog of ik ooit een kind heb gebaard in de VS en die heb achtergelaten....), DS-158 (gaat over mijn familie en vroegere bijbaantjes. Daar moet ik bijvoorbeeld bij mij baantje als verkoopster in een boekhandel aangeven wat ik daar precies moest doen....? Ehhhh, ik verkocht wapens?), een pasfoto van 50 bij 50 mm, 85 euro voor het visum, een kopie van mijn bankrekening om aan te tonen dat ik genoeg geld heb, een bewijs van banden met Nederland en een uitnodiging van het advocatenkantoor in Washington. Ik mag bovendien geen electronische apparatuur mee naar binnen nemen, geen "bulky" bags en geen drink- en etenswaren. Ik hou jullie op de hoogte!
Sunday, May 14, 2006
And the medal goes to......
Opa en oma!!!! Als ieder kleinkind op deze planeet zulke lieve grootouders had als ik, dan zouden er hele blije kleinkinderen bestaan. Heel erg bedankt opa en oma (jullie weten wel waarom)!!
It's a small world....
Soms heb je van die dagen dat je het gevoel hebt dat we allemaal door een bepaald netwerk vrienden van elkaar zijn. Zo'n dag had ik gisteren. Pauline kwam gisteren op Hyves tot de ontdekking dat ik Friso ken: zij kent hem als haar studiegenoot en als danspartner van een vriendin. Bij het bespreken van deze leuke ontdekking liet ik vallen dat Friso Nederlands studeert, waarop Ellen antwoordt dat zij hem weer via haar werkgroep kent. Gisteravond ben ik naar het verjaarsfeest van Saskia geweest met Jarco, Paul, Femke en Bart. Daar loop ik ineens tegen Ellen op die is uitgenodigd door Dessie en die kent Michel weer en dat is weer een goede vriend van Ellen en Dessie kent Saskia en zodoende zaten wij dus op hetzelfde feest! Op deze manier kan je dus concluderen dat we elkaar allemaal weer via iemand kennen!
Saturday, May 13, 2006
Eva Annema's Diary
Ik moet iets bekennen. Al mijn hele leven lang doe ik een dappere poging om een dagboekschrijver te worden. Het lukt alleen niet. Ik kan je tientallen dagboeken laten zien met bloemetjes, zeesterren en kikkers op de voorkant die allemaal maar voor de helft vol zijn. Ik kan het gewoon niet. Waarom? Er zijn verschillende redenen voor. Ten eerste streefde ik ernaar om iedere dag te schrijven (NOOIT DOEN: levert gigantisch veel druk op). Ten tweede beschreef ik in details conversaties in mijn vriendengroep (" Nou, en toen zei hij dus...") en als laatste wilde ik dat het geschrift er perfect uitzag. Dat betekende in mijn geval: een klodder inkt? Bladzijde eruit scheuren en overnieuw beginnen (ik heb het woord perfectionist uitgevonden!). Je kan dus begrijpen dat ik ten aanzien van het laatste verrukt ben over deze blog. Geen inkt- of typexspetters, en geen vermoeide vingers van het schrijven (al kan typen leiden tot een RSI-hand, maar dat zijn zorgen voor later). Ik moet er alleen dus voor waken dat ik hier niet uitgebreid mijn gesprekken met mijn sociaal netwerk uit de doeken doe. Er zit aan dit dagboek één nadeel: ik mis de zeesterren op de kaft!
Weblog in gebruik
Hallo allemaal,
Vanaf vandaag is mijn weblog officieel in gebruik! Hoewel het nog anderhalve maand duurt voordat ik richting Washington ga, moeten er uiteraard nog veel zaken geregeld worden. Zo ga ik aanstaande woensdag 17 mei naar het Amerikaanse consulaat om mijn visum te regelen. Het wordt een lange zit, maar het is waarschijnlijk allemaal waard! Zoals Jurjen Boekraad afgelopen week bij het U-raadsdebat zei: "Het is klote om alles te regelen, maar eenmaal daar is het absoluut de moeite waard"!
Vanaf vandaag is mijn weblog officieel in gebruik! Hoewel het nog anderhalve maand duurt voordat ik richting Washington ga, moeten er uiteraard nog veel zaken geregeld worden. Zo ga ik aanstaande woensdag 17 mei naar het Amerikaanse consulaat om mijn visum te regelen. Het wordt een lange zit, maar het is waarschijnlijk allemaal waard! Zoals Jurjen Boekraad afgelopen week bij het U-raadsdebat zei: "Het is klote om alles te regelen, maar eenmaal daar is het absoluut de moeite waard"!