Eva in Washington D.C.
Op 30 juni ben ik naar Washington D.C. vertrokken om daar stage te gaan lopen bij advocatenkantoor Fish & Richardson P.C. Het kantoor specialiseert zich in intellectuele eigendom. Ik ga daar 4 dagen per week werken. Daarnaast zal ik onderzoek moeten doen! Er zijn bovendien plannen om met vriendinnen Jena en Allison een roadtrip te maken naar New York! Op deze weblog kunnen jullie lezen over al mijn avonturen!
About Me
- Name: Eva
- Location: Willemstad, Curaçao
Leuk dat je hier een kijkje komt nemen! Ik ben Eva, 37 jaar en ik woon sinds 2020 met mijn man Bart en onze kinderen Benthe (8 jaar), Gijs (6 jaar) en Meike (2 jaar) op Curacao. Via deze blog wil ik je op de hoogte houden van het reilen en zeilen op dit mooie eiland.
Thursday, September 28, 2006
Dit zag ik vanochtend toen ik op m'n werk kwam. Jay was zo aardig geweest om in koeienletters het volgende neer te zetten: "We will miss you". Overigens wordt het nog een leuk feestje; ik heb cheesecake meegenomen en volgens mij gaan we aan het bier. De hele koelkast is namelijk tot aan de nok gevuld met Amstel! Ahum, ik moet niet vergeten dat mijn project vandaag ook nog af moet!
Tuesday, September 26, 2006
Vervelende collega's
Mijn eerste baantje ooit was bij C&A Nederland. Ik begon als 15-jarig meisje op de damesafdeling van de vestiging Leeuwarden in een te groot rood polyester jasje, een blauw rokje en schoenen die me blaren gaven. Daar kreeg ik voor het eerst te maken met het concept "collega's". Eén van de medeverkoopsters vond het leuk om alles wat ik deed af te kraken en ik leerde daarmee de harde wereld kennen: je kan het niet iedereen naar de zin maken. Mijn moeder gaf mij toen een tegelwijsheid mee die ik nooit meer ben vergeten: ieder beroep die je in de toekomst zal uitoefenen, zal gepaard gaan met mensen die je niet mag. Het grappige is, dat is nog waar ook. Zelfs hier in Washington loop ik mensen tegen het lijf die bij mij het bloed onder de nagels vandaan halen. Caroline heeft hetzelfde probleem. Bij mij betreft het een strenge, donkere receptioniste met een knot zo strak achterover getrokken dat het haar haaksneus nog meer accentueert. De receptie passeer ik alleen als het hoogstnoodzakelijk is. Ze vindt het namelijk noodzakelijk mij iedere keer op een blaffende toon toe te spreken. Daar hou ik niet van. Bovendien houdt ze er van om mij tegenover andere mensen volledig voor lul te zetten. Caroline heeft last van een gefrustreerde 24-jarige pokdalige en geschilferde jongeman wiens enige prestatie is dat hij dit jaar begonnen is met rechten, maar zich wel verheven voelt boven de rest. Hij vindt het daarom nodig om Caroline op te zadelen met nutteloze klussen die altijd op het laatste moment worden aangeleverd. Hij nodigt iedereen uit voor de lunch, behalve Caroline en kan het niet nalaten om gemeen te grinniken als C iets niet kan vinden. Ik heb inmiddels aangeboden om een stinkbom in zijn kantoor te leggen. Mijn "side-kick" kiest echter voor de Amerikaanse manier: doen alsof het verschrikkelijk leuk is om met hem samen te werken. En dus gaat C op haar laatste werkdag bij hem langs om te zeggen dat ze het een eer vond om met hem samen te werken (of ergens in die trant). En dat is natuurlijk beter dan je laten kennen door op de pesterijen te reageren. Helaas bezit ik die eigenschap nog niet helemaal alhoewel de spreuk van mijn moeder in mijn achterhoofd blijft galmen. De enige manier waarop ik de receptioniste wil bedanken is door een bananenschil op de marmeren vloer te leggen en hopen dat ze er over uitglijdt. Of is dat gemeen?
Monday, September 25, 2006
Inburgering
Het is gek hoe je zo vertrouwd kan raken met een omgeving waar je toch maar relatief kort woont. Caroline en ik zijn inmiddels helemaal ingeburgerd in Bethesda. We lopen iedere ochtend naar ons werk en passeren daarbij tientallen bouwvakkers die iedere ochtend het hoofd omdraaien als we langs komen. De man bij de drankwinkel vraagt ons telkens weer naar ons identiteitsbewijs, want "you look younger and more beautiful everytime you walk in" en geeft ons korting zelfs buiten de uren om waarop hij de korting mag toepassen. We zijn inmiddels over de tong gegaan bij de oude vrouwtjes in het flatgebouw. Eén van hen is een kettingroker die iedere dag buiten op het bankje haar sigaretje zit te paffen en heeft ooit eens aan Caroline gevraagd waarom we eigenlijk iedere dag het gebouw in liepen? We worden nu vrijwel iedere dag hartelijk begroet. Amerikanen vragen aan ons op straat waar we ze leuk uit eten kunnen? De mensen bij de Safeway kunnen ons inmiddels uittekenen, aangezien we altijd met z'n tweetjes boodschappen doen. En over inburgering gesproken: Sheila komt iedere dag haar verhaal doen. Ik ben onderdeel van het meubilair geworden. En dan is het toch wel jammer dat ik aanstaande donderdag weg moet!
Friday, September 22, 2006
Nekschot voor de Immigratiedienst
Dit.is.niet.te.geloven! Vol goede moed begon ik vandaag met het invullen van mijn formulieren. Opeens zag ik een passage staan waar ik de kriebels van kreeg: "If you are filing for an extension/change, you must file your application with the original Form I-94". Tsja, dat kan in mijn geval dus niet, want dan kan ik het land helemaal niet meer verlaten. Immers, ik krijg mijn biljet nooit voor mijn vertrek terug. Ik dus bellen met Immigration services. De vrouw aan de andere kant van de lijn was me bijna aan het uitlachen. "Mevrouw, u kunt helemaal geen extension of stay aanvragen, want dat kan alleen voor twee a drie maanden". "Nou", antwoordde ik, "maar dat wil ik helemaal niet. Ik wil drie extra dagen". Het was even stil aan de andere kant van de lijn. "In dat geval moet u een afspraak maken met een Immigration Official. Verzoeken om extension of stay worden namelijk binnen 90 dagen verwerkt. Kijk, ziet u, wij krijgen nooit gevallen waarbij mensen drie dagen langer willen blijven". Nee, dacht ik, wat wil je ook met deze idiote regelingen omtrent immigratie. Ik zou eigenlijk al deze moeite niet meer moeten doen. Het leuke is dat alle afspraken in Washington DC momenteel vol zijn en dat ik dus naar Baltimore moet afreizen. Wel (*&(^*%%!
Update: Samen met Caroline ben ik dezelfde dag nog naar Immigration Services in Virginia afgereisd (dan maar geen afspraak) en daar bleek er niks aan de hand te zijn. Kan je nagaan wat een bezoek in persoon kan doen nadat ik door vier mensen verkeerd ben voorgelicht! De vrouw zei dat ik gewoon weg kon gaan zolang ik het land maar uit ging en dat dat hoogstwaarschijnlijk geen problemen in de toekomst zou geven....Wat een anti-climax. Ik heb 's avonds een enorme fles rode wijn gehaald. Ik kan met een gerust hart naar huis.
Update: Samen met Caroline ben ik dezelfde dag nog naar Immigration Services in Virginia afgereisd (dan maar geen afspraak) en daar bleek er niks aan de hand te zijn. Kan je nagaan wat een bezoek in persoon kan doen nadat ik door vier mensen verkeerd ben voorgelicht! De vrouw zei dat ik gewoon weg kon gaan zolang ik het land maar uit ging en dat dat hoogstwaarschijnlijk geen problemen in de toekomst zou geven....Wat een anti-climax. Ik heb 's avonds een enorme fles rode wijn gehaald. Ik kan met een gerust hart naar huis.
Thursday, September 21, 2006
Ed for President!
Driewerf hoera voor mijn baas Ed! Vanmiddag kwam de hoofdsecretaresse langs met een cheque van 200 dollar waarmee ik mijn "extension of stay" kan gaan aanvragen. Mijn baas is namelijk partner van het kantoor en heeft aan alle andere partners gevraagd of het door de bocht kan dat het kantoor dit voor mij betaald. En dat is dus het geval! Ik ga nu zoveel mogelijk papieren opsturen naar de "Department of Homeland Security: U.S. Citizenship and Immigration Services", zodat ze mijn aanvraag niet kunnen afwijzen op het feit dat ik te weinig bewijs heb aangeleverd dat ik hier echt drie dagen langer moet blijven! Om jullie even te laten genieten: Form I-539: geef in 500 woorden aan waarom je langer in de VS wil blijven? "Ehhh nou, jullie hebben het verkloot en nu moet ik 200 Amerikaanse dollars betalen zodat JULLIE dat kunnen wijzigen". Geef ook aan hoe je deze drie dagen gaat bekostigen (specifeer per persoon hoeveel en wanneer het wordt gestort): "Nou, van Piet krijg ik 10 euro, van Jan 15 cent..." (inkopper, ik weet dat de grap erg flauw is).
Eens even kijken hoe moeilijk de ambtenaren van de Amerikaanse overheid deze keer gaan doen... Overigens gaf Sheila mij zonet nog de volgende wijsheid mee: "In America, it's not what you know, but who you know". Dat je het maar even weet.
Eens even kijken hoe moeilijk de ambtenaren van de Amerikaanse overheid deze keer gaan doen... Overigens gaf Sheila mij zonet nog de volgende wijsheid mee: "In America, it's not what you know, but who you know". Dat je het maar even weet.
Tuesday, September 19, 2006
The source of all evil
Vanochtend gespot op de achterkant van een auto:
"Frodo has failed. Bush has the ring". Whahahaha!
"Frodo has failed. Bush has the ring". Whahahaha!
Monday, September 18, 2006
En dan nog even dit!
Sorry, sorry, ik weet dat ik nu commentaar ga krijgen dat ik teveel schrijf, maar af en toe komen er zoveel gedachten op een dag in me op dat ik ze in verschillende berichten zet.
Ik vergat namelijk te vertellen dat Sheila afgelopen week zo lief was! Bart wilde haar bedanken voor de slaapzak en het kussen en dus liepen we samen langs haar bureau. Hij vertelde dat dat hij op zondag alweer naar huis ging, waarop Sheila zei dat ze goed op mij zou passen. "Eva is the sunshine on this floor amidst all these old men!". Ik begon uiteraard gigantisch te blozen! Wat een schatje is het ook!
Overigens, ik moet hier iets rechtzetten! Ik krijg van vele kanten het idee dat mensen denken dat ik niets liever wil dan naar huis gaan! Nu is er een verschil tussen iets "missen" en daarmee ook gelijk naar huis willen. Waarschijnlijk komt het over alsof ik mijn koffers al heb ingepakt, maar af en toe kan ik niet alle leuke dingen omschrijven op deze weblog. Zo is moeilijk het gevoel te omschrijven als ik samen met Caroline op de bank hang om "Casablanca" te kijken en daarbij om de haverklap commentaar te geven in de trant van" Zo, wat een enorme anti-climax" en "Ik dacht dat Humphrey Bogart een knappe man was" en "Wat een irritante rotmuziek draaien ze in de film". Of de heerlijke fietstocht naar Georgetown met Bart, waarbij we onderweg oog in oog kwamen te staan met een kudde herten die gras aan het eten waren. Of de enorme spanning die je kan voelen bij een honkbalwedstrijd als er nog een kans is om te winnen en de speaker om de vijf seconden het publiek aanspoort te schreeuwen: "Chaaaaaaaaaarge!". Of het heerlijke gevoel van ontspanning als ik met een boek op de bank ga zitten. Of de giechel die in me opkomt als ik door de gangen van het kantoor loop om zoek naar een blikje drinken en onderweg allemaal collega's tegenkom die precies hetzelfde gaan doen! Of het enorme genoegen als Caroline en ik het voor elkaar krijgen om heel goedkoop een lekkere maaltijd op tafel te zetten! Kortom, ik zit hier niet weg te kwijnen! Ben hooguit een beetje teneergeslagen, omdat ik Bart gisteren weer op het vliegtuig heb gezet en omdat ik in mijn hart altijd een huismus blijf. Dus bij deze beloof ik om alleen nog maar positieve verhalen op mijn weblog te zetten! Hopende hierbij iedereen tevreden en gerustgesteld te hebben, verblijf ik!
Ik vergat namelijk te vertellen dat Sheila afgelopen week zo lief was! Bart wilde haar bedanken voor de slaapzak en het kussen en dus liepen we samen langs haar bureau. Hij vertelde dat dat hij op zondag alweer naar huis ging, waarop Sheila zei dat ze goed op mij zou passen. "Eva is the sunshine on this floor amidst all these old men!". Ik begon uiteraard gigantisch te blozen! Wat een schatje is het ook!
Overigens, ik moet hier iets rechtzetten! Ik krijg van vele kanten het idee dat mensen denken dat ik niets liever wil dan naar huis gaan! Nu is er een verschil tussen iets "missen" en daarmee ook gelijk naar huis willen. Waarschijnlijk komt het over alsof ik mijn koffers al heb ingepakt, maar af en toe kan ik niet alle leuke dingen omschrijven op deze weblog. Zo is moeilijk het gevoel te omschrijven als ik samen met Caroline op de bank hang om "Casablanca" te kijken en daarbij om de haverklap commentaar te geven in de trant van" Zo, wat een enorme anti-climax" en "Ik dacht dat Humphrey Bogart een knappe man was" en "Wat een irritante rotmuziek draaien ze in de film". Of de heerlijke fietstocht naar Georgetown met Bart, waarbij we onderweg oog in oog kwamen te staan met een kudde herten die gras aan het eten waren. Of de enorme spanning die je kan voelen bij een honkbalwedstrijd als er nog een kans is om te winnen en de speaker om de vijf seconden het publiek aanspoort te schreeuwen: "Chaaaaaaaaaarge!". Of het heerlijke gevoel van ontspanning als ik met een boek op de bank ga zitten. Of de giechel die in me opkomt als ik door de gangen van het kantoor loop om zoek naar een blikje drinken en onderweg allemaal collega's tegenkom die precies hetzelfde gaan doen! Of het enorme genoegen als Caroline en ik het voor elkaar krijgen om heel goedkoop een lekkere maaltijd op tafel te zetten! Kortom, ik zit hier niet weg te kwijnen! Ben hooguit een beetje teneergeslagen, omdat ik Bart gisteren weer op het vliegtuig heb gezet en omdat ik in mijn hart altijd een huismus blijf. Dus bij deze beloof ik om alleen nog maar positieve verhalen op mijn weblog te zetten! Hopende hierbij iedereen tevreden en gerustgesteld te hebben, verblijf ik!
Foto's
Tsja, al uren probeer ik foto's up te loaden, maar het lukt niet erg. Daarom zullen jullie momenteel genoegen moeten nemen met deze foto's. Hierboven het uitzicht vanaf ons balkon in Chevy Chase.
En hier een heel leuk plaatje van Bart en ik bij het honkbal. Mijn dank aan Caroline voor het maken van deze foto!
Overigens krijg ik net een mailtje van de hoofdsecretaresse dat ik morgen een spijkerbroek aan mag naar het werk. Dan moet ik wel 5 dollar doneren aan het Amerikaanse Rode Kruis. Lijkt me wel een keer leuk!
En hier een heel leuk plaatje van Bart en ik bij het honkbal. Mijn dank aan Caroline voor het maken van deze foto!
Overigens krijg ik net een mailtje van de hoofdsecretaresse dat ik morgen een spijkerbroek aan mag naar het werk. Dan moet ik wel 5 dollar doneren aan het Amerikaanse Rode Kruis. Lijkt me wel een keer leuk!
Van alles en nog wat
Gisteren heb ik Bart naar het vliegveld gebracht. "Time flies when you're having fun". Dat gaat in dit geval zeker op. Het waren tien ontzettend gezellige dagen. We hebben veel gedaan. Ik heb Bart rondgeleid op mijn kantoor, we hebben gewinkeld, heerlijk thuis gekookt, samen met Caroline genoten van rode wijn en toastjes met brie (de franse kaas kostte welgeteld 6,58 dollar, maar dat mocht de pret niet drukken), gefietst door de bossen van Maryland, een bezoek gebracht aan het prachtige plaatsje Alexandria en de Washington Nationals aangemoedigd (een zeer slechte wedstrijd waar het overigens nog erg spannend werd in de laatste inning: het stond 5-2; de Nationals hadden drie man op honk en konden dus nog winnen. Helaas hebben ze verloren. Het zal niet aan ons hebben gelegen, want we waren alledrie schor aan het einde van de wedstrijd). Enige minpuntje was het weer. Waar we twee maanden lang extreme hitte hebben gehad, regende het onafgebroken tijdens het bezoek van Bart. De zon kwam pas weer door op de vertrekdag van Bart, dus dat vond ik erg sneu voor hem. Ik kijk echter met veel plezier erop terug en vond het erg jammer dat Bart gisteren weer weg ging (en nee Friso, ik heb niet gehuild!).
Nu zit ik weer op mijn kantoor. Nog twee weken en dan zit mijn stage er alweer op. Het vervult me met gemengde gevoelens. Ik wil nog zo veel dingen doen in de omgeving, maar heb daar de tijd niet meer voor. Dat vind ik echt heel jammer. Aan de andere kant verlang ik erg naar bepaalde dingen thuis. Ik heb erg zin in een bak sterke koffie (pap, graag een espresso als ik weer thuis ben!), want Amerikanen zijn echt verschrikkelijk in het brouwen van koffie. Sneetjes bruinbrood met kaas en tomaat lopen 's nachts in mijn dromen rond, want hier is het brood chemisch en de kaas te duur. Ik ben echter voornemens het volste uit mijn laatste twee weken te halen, dus moeten Caroline en ik nog maar eens rond de tafel om te zien wat we nog gaan doen. Daarom voor nu: tot de volgende blog! Hopelijk gaat het met iedereen thuis ook voorspoedig!
Nu zit ik weer op mijn kantoor. Nog twee weken en dan zit mijn stage er alweer op. Het vervult me met gemengde gevoelens. Ik wil nog zo veel dingen doen in de omgeving, maar heb daar de tijd niet meer voor. Dat vind ik echt heel jammer. Aan de andere kant verlang ik erg naar bepaalde dingen thuis. Ik heb erg zin in een bak sterke koffie (pap, graag een espresso als ik weer thuis ben!), want Amerikanen zijn echt verschrikkelijk in het brouwen van koffie. Sneetjes bruinbrood met kaas en tomaat lopen 's nachts in mijn dromen rond, want hier is het brood chemisch en de kaas te duur. Ik ben echter voornemens het volste uit mijn laatste twee weken te halen, dus moeten Caroline en ik nog maar eens rond de tafel om te zien wat we nog gaan doen. Daarom voor nu: tot de volgende blog! Hopelijk gaat het met iedereen thuis ook voorspoedig!
Wednesday, September 13, 2006
Update visum
Goed. Vandaag schraapte ik mijn moed bijeen om een telefoontje te plegen met de US Customs and Border Protection. Hoewel Frederick zonder problemen het land is uitgekomen, terwijl hij ook te lang in Amerika was gebleven, besloot ik toch maar even te bellen. Het begin van het telefoongesprek was eigenlijk wel hilarisch. Ik werd in de wacht gezet om vervolgens vijf minuten te moeten horen: "U heeft nul wachtenden voor u". Daarna kreeg ik een enorm botte tante aan de lijn die niet eens naar mijn verhaal wilde luisteren. Ik had nog maar nauwelijks gezegd dat ik twee dagen langer dan mijn visum moest blijven en toen kreeg ik al te horen dat dat niet kon. Nee, dat weet ik ook wel. Waarom denk je dat ik bel? Vervolgens zei ze dat ik een extension of stay moest aanvragen en hing weer op. Daar word ik dus agressief van. Inmiddels heb ik mijn baas gebeld of hij me kan helpen, want ik ga in geen honderd jaar 200 dollar betalen voor die extra twee dagen. Inmiddels heb ik besloten dat ik gewoon op 2 oktober naar huis ga als dit niet wordt opgelost en riskeer ik maar de nietigheid van mijn visum. Sheila zei het zelf vanochtend ook al: "Het zijn allemaal gemene mensen. Zij gaan om vijf uur naar huis en geven helemaal niks om je persoon, ook al probeer je zo hard om je aan de regels te houden. Als dit land wat aardiger zou zijn voor de mensen die er een bijdrage aan leveren, dan zou het misschien een leuk land zijn om te wonen". Om vervolgens te zeggen: "Je wilt zeker heel graag naar huis?".
Sorry mensen voor een erg negatief berichtje! Ik heb het hier geweldig. Voel me gezegend dat ik Caroline ben tegengekomen, vereerd dat ik op zo'n mooi kantoor mag werken, verheugd over alle leuke dingen die ik hier heb gedaan, blij dat Bart hier nu is, maar heb ook nog nooit zo naar huis verlangd. En dat komt toch voornamelijk door mentaliteit van de mensen hier: ongeïnteresseerd en kil. En daar voel ik me als gezelligheidsdier toch wel een beetje door afgestoten.
Sorry mensen voor een erg negatief berichtje! Ik heb het hier geweldig. Voel me gezegend dat ik Caroline ben tegengekomen, vereerd dat ik op zo'n mooi kantoor mag werken, verheugd over alle leuke dingen die ik hier heb gedaan, blij dat Bart hier nu is, maar heb ook nog nooit zo naar huis verlangd. En dat komt toch voornamelijk door mentaliteit van de mensen hier: ongeïnteresseerd en kil. En daar voel ik me als gezelligheidsdier toch wel een beetje door afgestoten.
Tuesday, September 12, 2006
New York vijf jaar na de aanslagen
Op 11 september 2001 stortte een vliegtuig zich om 08:46 uur met enorme kracht in één van de Twin Towers. Het begin van enorm veel gebeurtenissen. Ik had toen niet kunnen vermoeden dat ik vijf jaar later op diezelfde plek zou staan.
Bart en ik waren op zaterdag op de bus gestapt naar New York, want als je zo dicht bij de grote stad zit, dan moet je elke kans grijpen om erheen te gaan! Op zondag hadden we al even Ground Zero bekeken waar al flink wat mensen stonden te demonstreren, maar waar je ook prachtige foto's kon bekijken van de ramp. Op een hoekje stonden drie mensen de levensverhalen van alle slachtoffers van de ramp voor te lezen. Aan de zijkant van de bouwput was een herdenkingsmars bezig voor de eerste "officiële" dode: priester Michael Judge. Ongeveer twintig brandweer- en politiemannen stonden bij brandweerkazerne "Ladder 10" bijbelteksten en verhalen voor te lezen, omringd door honderden mensen. Overal waar je kwam wilden brandweermannen hun verhaal kwijt van die verschrikkelijke dag (346 van hen zijn omgekomen bij de berging). President Bush legde 's avonds kransen neer op de plek van de twee torens.
De volgende ochtend vroeg zijn we weer naar de plek des onheils gegaan. In de metro kwamen al mensen tegen die zichzelf van top tot teen gedecoreerd hadden met de Amerikaanse vlag. De voorpagina van de Daily News was helemaal zwart met een witte tekst: 8:46 en 9:03 uur. De inslag van de twee vliegtuigen. Eenmaal op Ground Zero aangekomen werden we onder de voet gelopen door cameraploegen, brandweermannen, huilende mensen, heel veel politiemensen met automatische geweren en protestgroepen. Dit leidde tot veel emoties. Een vrouw met een zwart t-shirt met de tekst "9/11: Ask questions, demand answers" stond ruzie te maken met een geëmotioneerde brandweerman. Zij vond dat deze aanslag door Bush was opgezet, hij verklaarde haar voor gek en beet haar toe: "Get the fuck out of this place! You fuckin' people don't deserve to be here. I was here, you fuckin' woman!". Uiteraard had iedere zelfrespecterende televisiezender zijn camera's op dit spektakel gericht.
Verderop stonden toeristen foto's te maken van familieleden die betraand door de hekken naar de bouwput stonden te staren. Het gaf mij een gevoel van schaamte. Zelfs Bart en ik zijn door een fotograaf met een enorme telelens op de foto gezet, omdat we tegen elkaar aangeleund naar een zangkoor stonden te luisteren. Bart vond het hilarisch: "Straks komen we morgen op Netwerk voorbij met als onderschrift: "Familieleden rouwen om de overledenen". Om 9:59 uur sprongen honderden branweermannen in de houding om hun laatste eer te bewijzen aan hun omgekomen kameraden. Erg indrukwekkend. Toch weet ik niet wat ik hier allemaal van moet denken. Protesteren tegen de Bush-regering vind ik prima, maar moet je je zo provocerend opstellen op een dag van rouw? Zet je politieke overtuigingen opzij en denk aan al die mensen die zijn omgekomen. Aan de andere kant , zo krijg je wel de aandacht. En al die mensen die "erbij" waren op 11 september. Moet je iedere vorm van kritiek wegwuiven, omdat je anders niet achter je land staat? Omdat je daarmee geen respect hebt voor de slachtoffers? Er zijn inmiddels al duizenden mensen gestorven in Irak en Afghanistan. Al die mensen zijn het ook waardig om voorgelezen te worden op een dag als deze. Aan de andere kant, ik wil het verdriet en de herinnering van al die mensen aan 11 september ook niet lacherig wegstoppen.
Kortom, het was een indrukwekkende dag. Ik ben er na maandag ook van overtuigd dat de problemen voorlopig nog niet opgelost zijn. Dat was wel duidelijk toen de mensen op bovenstaande foto hun ruzie begonnen met de aanslagen van 11 september en eindigden met het verhaal dat iedereen ook altijd tegen Israël is. Wat zitten mensen toch ingewikkeld in elkaar.
Bart en ik waren op zaterdag op de bus gestapt naar New York, want als je zo dicht bij de grote stad zit, dan moet je elke kans grijpen om erheen te gaan! Op zondag hadden we al even Ground Zero bekeken waar al flink wat mensen stonden te demonstreren, maar waar je ook prachtige foto's kon bekijken van de ramp. Op een hoekje stonden drie mensen de levensverhalen van alle slachtoffers van de ramp voor te lezen. Aan de zijkant van de bouwput was een herdenkingsmars bezig voor de eerste "officiële" dode: priester Michael Judge. Ongeveer twintig brandweer- en politiemannen stonden bij brandweerkazerne "Ladder 10" bijbelteksten en verhalen voor te lezen, omringd door honderden mensen. Overal waar je kwam wilden brandweermannen hun verhaal kwijt van die verschrikkelijke dag (346 van hen zijn omgekomen bij de berging). President Bush legde 's avonds kransen neer op de plek van de twee torens.
De volgende ochtend vroeg zijn we weer naar de plek des onheils gegaan. In de metro kwamen al mensen tegen die zichzelf van top tot teen gedecoreerd hadden met de Amerikaanse vlag. De voorpagina van de Daily News was helemaal zwart met een witte tekst: 8:46 en 9:03 uur. De inslag van de twee vliegtuigen. Eenmaal op Ground Zero aangekomen werden we onder de voet gelopen door cameraploegen, brandweermannen, huilende mensen, heel veel politiemensen met automatische geweren en protestgroepen. Dit leidde tot veel emoties. Een vrouw met een zwart t-shirt met de tekst "9/11: Ask questions, demand answers" stond ruzie te maken met een geëmotioneerde brandweerman. Zij vond dat deze aanslag door Bush was opgezet, hij verklaarde haar voor gek en beet haar toe: "Get the fuck out of this place! You fuckin' people don't deserve to be here. I was here, you fuckin' woman!". Uiteraard had iedere zelfrespecterende televisiezender zijn camera's op dit spektakel gericht.
Verderop stonden toeristen foto's te maken van familieleden die betraand door de hekken naar de bouwput stonden te staren. Het gaf mij een gevoel van schaamte. Zelfs Bart en ik zijn door een fotograaf met een enorme telelens op de foto gezet, omdat we tegen elkaar aangeleund naar een zangkoor stonden te luisteren. Bart vond het hilarisch: "Straks komen we morgen op Netwerk voorbij met als onderschrift: "Familieleden rouwen om de overledenen". Om 9:59 uur sprongen honderden branweermannen in de houding om hun laatste eer te bewijzen aan hun omgekomen kameraden. Erg indrukwekkend. Toch weet ik niet wat ik hier allemaal van moet denken. Protesteren tegen de Bush-regering vind ik prima, maar moet je je zo provocerend opstellen op een dag van rouw? Zet je politieke overtuigingen opzij en denk aan al die mensen die zijn omgekomen. Aan de andere kant , zo krijg je wel de aandacht. En al die mensen die "erbij" waren op 11 september. Moet je iedere vorm van kritiek wegwuiven, omdat je anders niet achter je land staat? Omdat je daarmee geen respect hebt voor de slachtoffers? Er zijn inmiddels al duizenden mensen gestorven in Irak en Afghanistan. Al die mensen zijn het ook waardig om voorgelezen te worden op een dag als deze. Aan de andere kant, ik wil het verdriet en de herinnering van al die mensen aan 11 september ook niet lacherig wegstoppen.
Kortom, het was een indrukwekkende dag. Ik ben er na maandag ook van overtuigd dat de problemen voorlopig nog niet opgelost zijn. Dat was wel duidelijk toen de mensen op bovenstaande foto hun ruzie begonnen met de aanslagen van 11 september en eindigden met het verhaal dat iedereen ook altijd tegen Israël is. Wat zitten mensen toch ingewikkeld in elkaar.
Thursday, September 07, 2006
Foto's van werk
Haha. In een onbewaakt ogenblik heb ik foto's zitten maken op mijn werk. Hierboven één van de vele vergaderruimtes waar je uitzicht hebt over de gehele stad aangezien het kantoor op de tiende, elfde en twaalfde verdieping van het gebouw zit.
De overheerlijke lunch die iedere donderdag wordt klaargezet (met heel veel chips).
Foto genomen door Caroline met op de voorgrond mijn bordje en daarachter mijn gloednieuwe platte beeldscherm!
Uitzicht vanuit de vergaderzaal met achter de bomen het Witte Huis.
De overheerlijke lunch die iedere donderdag wordt klaargezet (met heel veel chips).
Foto genomen door Caroline met op de voorgrond mijn bordje en daarachter mijn gloednieuwe platte beeldscherm!
Uitzicht vanuit de vergaderzaal met achter de bomen het Witte Huis.
Wednesday, September 06, 2006
De verhuizing
Orkaan Ernesto gooide behoorlijk wat roet in ons eten toen we vrijdag wilde gaan verhuizen. Caroline en ik hadden het idee opgevat om al onze lichte spullen (dekens, slaapzak, rolkoffer) per metro te vervoeren en daarna de koffers in een taxi te plaatsen. Het weer was echter zo ontzettend slecht dat we besloten om een grote taxi te bestellen en daar alles in te stouwen. ’s Middags zijn we nog een broodje wezen eten met Richard en Mette die voor de studie weer terug moesten naar Princeton University. Het afscheid was toch wel raar. Na twee maanden in het studentenhuis te hebben gewoond, voelde het als “thuis”. Hoewel het bij tijd en wijle ook wel vervelend was (met 100 personen de was moeten doen op drie wasmachines, een huisgenootje die op onze uitslaapochtend als een olifant door onze kamer liep te banjeren, eindeloos in de rij staan voor het avondeten en een chagerijnige keukenmevrouw), heb ik er een fantastische tijd gehad. Kennelijk vond David (meneer van de administratie) het ook wel lullig dat wij voor vier weken moesten verkassen en bood daarom aan dat we altijd in het huis langs konden komen!
In de namiddag arriveerden wij in ons nieuwe huisje in Chevy Chase, Maryland. De kamer bleek iets groter dan verwacht (we hoeven gelukkig niet uit onze koffer te leven); het bed iets kleiner. Caroline en ik delen een twijfelaar, waardoor het ’s nachts lekker knus is. We hebben er al enorme lachbuien over gehad (Caroline heeft al een arm in haar gezicht gehad en kennelijk knars ik iedere nacht met mijn tanden), maar het bed ligt voor de rest wel lekker. Het appartement is ook lekker ruim. Janine (onze huisbaas ) laat haar gezicht bijna niet zien, waardoor we ’s avonds heerlijk onderuit op de bank kunnen hangen met een goed boek (op dit moment “I’m a stranger here myself” van Bill Bryson) of we gaan een DVD kijken. Vaak onder het genot van een gin met gingerale (of zoals Caroline het schrijft “GIN-gerale”).
Inmiddels zit ik me te verheugen op de komst van Bart (morgenmiddag landt hij op Ronald Reagan Airport!) en te hopen op mooier weer. Gisteren hebben Caroline en ik in zo’n erge stortbui naar ons werk moeten lopen dat we bij aankomst op het werk de sokken konden uitknijpen (en erg Amerikaans: met 18 graden buiten stond de airconditioning in het kantoor op maximaal. Ik heb de hele dag gehoopt dat ik niet verkouden zou worden). Gelukkig was het weer vandaag beter waardoor de tocht naar het werk iets minder vervelend is (15 minuten lopen naar de metro, 20 minuten met de metro, 10 minuten lopen naar mijn werk). Ik kwam er afgelopen week samen met Bart ook achter dat wij met z’n tweetjes in New York zitten op 11 september. Erg bijzonder, want er gaat een enorme herdenkingsdienst plaatsvinden! Jullie krijgen het allemaal te horen.
In de namiddag arriveerden wij in ons nieuwe huisje in Chevy Chase, Maryland. De kamer bleek iets groter dan verwacht (we hoeven gelukkig niet uit onze koffer te leven); het bed iets kleiner. Caroline en ik delen een twijfelaar, waardoor het ’s nachts lekker knus is. We hebben er al enorme lachbuien over gehad (Caroline heeft al een arm in haar gezicht gehad en kennelijk knars ik iedere nacht met mijn tanden), maar het bed ligt voor de rest wel lekker. Het appartement is ook lekker ruim. Janine (onze huisbaas ) laat haar gezicht bijna niet zien, waardoor we ’s avonds heerlijk onderuit op de bank kunnen hangen met een goed boek (op dit moment “I’m a stranger here myself” van Bill Bryson) of we gaan een DVD kijken. Vaak onder het genot van een gin met gingerale (of zoals Caroline het schrijft “GIN-gerale”).
Inmiddels zit ik me te verheugen op de komst van Bart (morgenmiddag landt hij op Ronald Reagan Airport!) en te hopen op mooier weer. Gisteren hebben Caroline en ik in zo’n erge stortbui naar ons werk moeten lopen dat we bij aankomst op het werk de sokken konden uitknijpen (en erg Amerikaans: met 18 graden buiten stond de airconditioning in het kantoor op maximaal. Ik heb de hele dag gehoopt dat ik niet verkouden zou worden). Gelukkig was het weer vandaag beter waardoor de tocht naar het werk iets minder vervelend is (15 minuten lopen naar de metro, 20 minuten met de metro, 10 minuten lopen naar mijn werk). Ik kwam er afgelopen week samen met Bart ook achter dat wij met z’n tweetjes in New York zitten op 11 september. Erg bijzonder, want er gaat een enorme herdenkingsdienst plaatsvinden! Jullie krijgen het allemaal te horen.
Tuesday, September 05, 2006
Foto's van de verhuizing
Ons nieuwe huisje! Wij zitten helemaal bovenin.
Ik met een asociaal grote botervloot.
Onze zooi in het studentenhuis. We zitten te wachten op onze extra grote taxi!
Het eerste maaltje in ons nieuwe optrekje.
Het regent erg hard. Van een waterafvoer hebben ze hier nog nooit gehoord.
En nog meer regen!
Lunchen met Mette en Richard voordat wij naar Chevy Chase vertrekken en zij naar Princeton University.
Ik met een asociaal grote botervloot.
Onze zooi in het studentenhuis. We zitten te wachten op onze extra grote taxi!
Het eerste maaltje in ons nieuwe optrekje.
Het regent erg hard. Van een waterafvoer hebben ze hier nog nooit gehoord.
En nog meer regen!
Lunchen met Mette en Richard voordat wij naar Chevy Chase vertrekken en zij naar Princeton University.