Vervelende collega's
Mijn eerste baantje ooit was bij C&A Nederland. Ik begon als 15-jarig meisje op de damesafdeling van de vestiging Leeuwarden in een te groot rood polyester jasje, een blauw rokje en schoenen die me blaren gaven. Daar kreeg ik voor het eerst te maken met het concept "collega's". Eén van de medeverkoopsters vond het leuk om alles wat ik deed af te kraken en ik leerde daarmee de harde wereld kennen: je kan het niet iedereen naar de zin maken. Mijn moeder gaf mij toen een tegelwijsheid mee die ik nooit meer ben vergeten: ieder beroep die je in de toekomst zal uitoefenen, zal gepaard gaan met mensen die je niet mag. Het grappige is, dat is nog waar ook. Zelfs hier in Washington loop ik mensen tegen het lijf die bij mij het bloed onder de nagels vandaan halen. Caroline heeft hetzelfde probleem. Bij mij betreft het een strenge, donkere receptioniste met een knot zo strak achterover getrokken dat het haar haaksneus nog meer accentueert. De receptie passeer ik alleen als het hoogstnoodzakelijk is. Ze vindt het namelijk noodzakelijk mij iedere keer op een blaffende toon toe te spreken. Daar hou ik niet van. Bovendien houdt ze er van om mij tegenover andere mensen volledig voor lul te zetten. Caroline heeft last van een gefrustreerde 24-jarige pokdalige en geschilferde jongeman wiens enige prestatie is dat hij dit jaar begonnen is met rechten, maar zich wel verheven voelt boven de rest. Hij vindt het daarom nodig om Caroline op te zadelen met nutteloze klussen die altijd op het laatste moment worden aangeleverd. Hij nodigt iedereen uit voor de lunch, behalve Caroline en kan het niet nalaten om gemeen te grinniken als C iets niet kan vinden. Ik heb inmiddels aangeboden om een stinkbom in zijn kantoor te leggen. Mijn "side-kick" kiest echter voor de Amerikaanse manier: doen alsof het verschrikkelijk leuk is om met hem samen te werken. En dus gaat C op haar laatste werkdag bij hem langs om te zeggen dat ze het een eer vond om met hem samen te werken (of ergens in die trant). En dat is natuurlijk beter dan je laten kennen door op de pesterijen te reageren. Helaas bezit ik die eigenschap nog niet helemaal alhoewel de spreuk van mijn moeder in mijn achterhoofd blijft galmen. De enige manier waarop ik de receptioniste wil bedanken is door een bananenschil op de marmeren vloer te leggen en hopen dat ze er over uitglijdt. Of is dat gemeen?
2 Comments:
Nee hoor, gewoon een bloemtje meenemen als dank voor de leuke ontvangst elke keer!
Kom je ook een keer appeltaart eten met noten?
Jaaaaaaa, heel erg graag! Ik heb nu al zoveel er over gehoord: ik kom graag langs!
Post a Comment
<< Home